Pfff ben alweer op de helft van mijn verblijf hier!

Voor de mensen die mijn verhalen te lang vinden, ik zou zeggen, laat eerst je hond uit, ga even plassen, leg je leesboek aan de kant, stuur je kinderen naar bed, zeg tegen je man dat hij het voetbal iets zachter zet en pak iets te drinken. Proost!

Ten eerste, ik was mijn lange pony zo beu dat ik naar de kapper ben gegaan en mijn haar weer helemaal kort heb laten knippen! Stukken beter zo! Zeker met die warmte! Dus na 2 jaar sparen om lang haar te krijgen, heb ik ze er uiteindelijk toch weer af gehaald, voelt veel beter zo. En het resultaat mag er zijn!

Waar zal ik deze keer eens mee beginnen? Ik ben in ieder geval op de helft van mijn verblijf hier en mijn andere twee collega's Anja en Marian zijn al in hun laatste werkweek! De tijd gaat ontzettend snel. Ik zeg wel dat ik op de helft ben maar in principe is er nog steeds niets bekend over mijn visum?!? Wel hebben we met Els besproken dat de mogelijkheid erin zit dat Anouk en ik 2 weken langer hier zullen blijven, zodat we de nieuwkomers (collega's van Thebe) hier op de werkvloer in kunnen werken, zodat ze op hun gemak kunnen wennen hier. Ik kom dan dus misschien niet 2 Mei terug maar 16 Mei! De voorbereidingen zijn op dit moment in volle gang om 2 nieuwe medewerkers te zoeken die ook deze uitdaging aan willen gaan. Het lijkt misschien dat ik veel vrije tijd heb omdat er alleen verhalen en foto's verschijnen op deze site van de dingen die ik doe in mijn vrije tijd! Maar omdat deze site een openbare site is kan ik er bijv. geen foto's op zetten van de werkvloer.

Ik heb de afgelopen 2 weken een cursus rapporteren en observeren georganiseerd voor de zusters, we zijn in groepjes aan de slag gegaan met een aantal stellingen over rapporteren. Ik heb het belang van rapporteren uitgelegd, maar vooral het Waarom! Waarom schrijf je iets op, en wat wil je wat een ander met je rapportage gaat doen? Dit lijkt misschien voor ons heel simpel maar hier is rapporteren in een zorgmap niet vanzelfsprekend. We zijn nu al ongeveer 4 weken aan het werk met de zorgmappen, maar we merken nu al dat de mappen in de kasten blijven staan in de zusterspost terwijl afspraak was dat bij elke dienst de mappen mee naar de huisjes zouden gaan, zodat daar gerapporteerd kan worden. Bij navraag aan de zusters vertelden ze dat ze het zo'n gesjouw vonden om iedere keer die mappen mee naar de huisjes te nemen, waarop wij meteen naar de eerste beste winkel zijn gegaan, en 9 bigshoppers hebben gekocht met de Surinaamse vlag erop, in deze tassen kunnen alle mappen meegenomen worden naar de huisjes! En ja misschien voel je hem al aankomen! Nu staan de Tassen incl de zorgmappen in de zusterspost voor de kast! Hahaha

Elke dag weer moet je hierop hameren, de zusters zijn zo gewend aan een vaste structuur en ook voor hen is het moeilijk om nu je dag anders te beginnen. Ze nemen je advies vaak wel aan en vinden het dan ook leerzaam en leuk om nieuwe dingen te leren. Maar dit alles heeft veel tijd en energie van mij nodig. Soms denk ik wel eens: ‘hoe vaak moet ik het nog herhalen, of moet ik je aanduwen? Ik bedoel dit echt niet denigrerend, en dit stukje hoort dan ook bij hun cultuur, maar ik merk echt dat ik soms even tot 10 moet tellen, m.b.t. mijn geduld.

Op dit moment hebben we een vast rooster, dit houdt in dat we nu alle diensten gaan draaien naast een zorgcoordinator zowel ochtend, avond en nachtdiensten. We geven coaching one the job waar nodig aan de zorgcoördinator en de zusters. We hebben al 2 vergaderingen gehad, en ook hier komen genoeg agendapunten en ideeen naar boven! Ook deze punten moeten we opstellen en uitvoeren wat een hoop tijd en energie kost. Vaak denk ik als het een af is: oh ja dat moet ik ook nog doen, en dit en dat! Vaak heb ik voor elke dag een doel, maar van de uitwerking komt niet altijd iets terrecht doordat er dingen op de werkvloer gebeuren die je mee op wil/moet lossen. Zo had ik laatst dienst met Anouk en ja hoor een spoedgeval op de S.E.H. Ik zag vanuit de zusterpost de zusters om een auto staan, en dacht gelukkig hoeven we niet meer in te grijpen (er is ons namelijk gezegd dat we niet meer in hoeven te springen bij de S.E.H want hier zou gespecialiseerd personeel voor komen) maar nee hoor, ik zag 1 van de zusters aankomen en vroeg me om alsjeblieft te komen, tsjah dan kan je moeilijk hardop nee zeggen. De arts stond namelijk in de file en het hele verkeer richting Libi Makandra stond vast. Het ging om een jonge man die die ochtend met zijn auto een ongeval had gehad, de auto was over de kop geslagen, de man was zelf uit de auto gekropen en bleek ongedeerd. Schijnbaar is hij later toch onwel geworden en zijn vrienden hebben hem in een andere auto naar Libi Makandra gebracht! De arts was aan de telefoon vanuit zijn auto met een van de zusters, de zuster gaf me de telefoon, en ik moest even een soort anamnese door de telefoon geven. ‘jeetje wat was ik op dat moment opgelucht dat men hier gewoon nederlands praat'. Maar ja daar sta je dan, even vertellen wat je ziet maar tegelijkertijd ben je ook diegene die alles moet uitvoeren! De jonge man was er slecht aan toe, was nauwelijks aanspreekbaar, was continu buiten bewustzijn, en als hij even bijkwam kermde de man van de pijn in zijn zij! Hij was benauwd, zijn ogen waren rood doorlopen en draaide op een rare manier weg. Dit zijn van die momenten dat ik wil zeggen, ik moet even naar de wc, zodat ik daar kan gaan zitten wachten totdat het vanzelf oplost! Als ik dit had gewild was ik wel de SEH opleiding gaan doen, of zat ik op de ambulance. Maar ja die gedachte verdween gelukkig al gauw, en ik dacht ACTIE! Gelukkig assisteerde Anouk me en heeft continu op de man in gepraat en geschreeuwt dat hij wakker moest blijven. De vrienden van de jongen waren aan het huilen, dat deed mij ook geen goed! Ik dacht nog ‘ho even niet huilen anders gaat ie echt dood'! Er dwaalden allerlei diagnoses door mijn hoofd, klaplong, gescheurde mild, geperforeerde long door een gebroken rip??!?!? Ondertussen kermde de jongen maar door. De arts vroeg me door de telefoon een infuus in te brengen en een zak NACl infuus aan te sluiten! Ik dacht nog ‘oke dat gaat lukken'. Maar mee dat ik de stuwband aan trek denk ik oh ja shit dit is geen blanke arm, maar een bruine arm! Hoe ga ik die vaten zien? Nou niet dus haha, gelukkig had de jongen dikke aders, dus de 2^de keer wipte de naald er zo in. Ondertussen nog steeds geen arts, heb de bloeddruk gemeten, deze was goed! We hebben de jongen op een brancard getild en een van de zusters vroeg me om alsjeblieft met de ambulance vast richting ziekenhuis te gaan, en we zouden dan onderweg de arts wel oppikken die dus in de file stond. Ik keek Anouk nog aan maar ja wat doe je op zo'n moment? Dus wij met loeiende sirenes in de ambulance de file in. Tjonge jonge wat een sensatie weer, zit je daar in een ambulance met een jongen waarvan je denkt:'wat heeft hij? Wat kan ik doen? Gaat hij dood? Zonder arts met alleen een chauffeur die ook echt alleen chauffeur is ! Dit zou in Nederland nooit never kunnen. Gelukkig waren we binnen 10 min bij de arts. De arts stapte in, deed zijn controle's bekeek mijn gegevens die ik in de ambulance nog gauw had gerapporteerd, en sprak in het neger-engels met de jonge man tussen zijn wegrakingen door en zei al snel ohh maak je niet druk het gaat hier om Intoxicatie! Nou mijn broek zakte af echt waar! Ik vroeg nog intoxicatie van wat? Van alcohol en drugs! 1+1=2 zei hij! Ik dacht nou daar doe je het dan voor! Vandaar die wegrakingen die jongen was volledig in een andere wereld, droomde waarschijnlijk van wiet in zijn tuintje, en flessen wiskey en ik maakte me druk om een klaplong!?! Nou ik heb de jongen met geen vinger meer aangeraakt! Bij het ziekenhuis aangekomen bleek de beste man ook niet verzekerd te zijn! Daar sta je dan, met goede bedoelingen om mensen te redden! Ik vind het zo erg, de mensen van Libi Makandra missen mijn aandacht omdat ik me met zo'n lapzwans moet bezig houden, die te diep in zijn glaasje heeft gekeken, drugs heeft gebruikt en zonodig nog even de weg op moest om waarschijnlijk nieuwe wiskey te kopen?

1 Maart hebben we Holy Phagwa gevierd! Dit is een nationale feestdag hier van de hindoestanen. Ze vieren dan Oud&Nieuw, en niet met vuurwerk dus maar met gekleurd poeder! Dit gooit men naar elkaar, vraag me niet waarom want dat kon niemand me eigenlijk uitleggen. Ik had een oud tshirt aangetrokken en daarop de tekst Holy Phag-wah? geschreven.
We zijn rond 13:00uur naar de palmentuin gegaan in paramaribo, daar aangekomen was er geen kip? Wij dachten nog we zullen te vroeg zijn maar uiteindelijk was het niet te doen in de Palmentuin maar heel ergens anders. En we waren welliswaar veel te vroeg want het zou pas tegen 17:00uur beginnen. We hebben een taxi genomen en hebben op ons gemak bij een chinees gegeten, we hebben ons tevoren al flink vies gemaakt met de poeder die we zelf gekocht hadden. We hoorden de muziek van start gaan en zijn een kijkje gaan nemen op het terrein waar het feest zou losbarsten! We waren nog de enige bakra's (nederlanders) op het terrein. Dus we vielen erg op met onze witte tshirts en allerlei kleuren in haar en gezicht. En waarempel wat kwam daar aan? Een camera incl. Interviewster van Apintie Tv (de tv studio waar ik de opname's heb gehad van To the Point) met de vraag of ze ons mocht interviewen en filmen voor op de televisie. Het zou diezelfde avond op tv verschijnen. We stemden natuurlijk in en hebben een leuk interview gehad, wat we later de avond op tv terug hebben kunnen kijken. We hebben het opgenomen via digitale camera zodat we het nog eens terug kunnen zien. Die Surinamers zullen wel gedacht hebben, daar heb je ze weer die gekke bakra's (nederlanders)! Haha We hebben er zo om moeten lachen.
Het feest was op een grasveld ten grote van een voetbalveld, de hindoestaanse draaien eerlijk gezegd vreselijke muziek, ik vind het kattengejank, het klinkt van;' ik wil wel maar kan niet' , vooral teveel adlips zou Henk-Jan Smid zeggen.
Maar het mocht de pret niet drukken, het terrein liep aardig vol, en iedereen deed even gek mee, van voren, achter, onder en boven werd je helemaal bedolven onder de kleuren poeder. Er waren zelfs mensen met waterpistolen, hierdoor werd het poeder nat, waardoor het 1 kliederboel werd.
Uiteindelijk ging de muziek over op een ander genre wat veel leuker was, we hebben heerlijk staan hossen, en hebben lekker genoten van het parbobier uit blik. Zelfs kleine kinderen kwamen met soort acryl verf onze kleding en armen nog verder bevuilen. Uiteindelijk hebben we de zoon van Stan gebeld die heeft ons opgehaald omdat we geen taxi meer in mochten met onze kleding. We hebben ieder zeker 30 min onder de douche gestaan, maar het hielp niets, vooral de acryl verf was niet van je huid te krijgen. Zo loop Marian nu 1,5 week later nog met alle kleuren van de regenboog in haar blonde haren haha (vandaar droegen alle blonde dames dus een hoofddoek op het feest)
Er moest zelfs Chloor aan te pas komen, en nog is het er niet uit te krijgen.
Het feest heeft ons wel mooie fleurige kleurige foto's opgeleverd.

Dan nog een ander feest, dit was ook Hindoestaans, we waren uitgenodigd door een oud collega van Anouk van haar vorige stage. Het was in een soort Ahoy, er kwam zelfs een nederlandse DJ draaien, dat was toch ook even geweldig zeg. Er waren confetti kanonnen wat het helemaal af maakte. Maar toen het kattengejank kwam zijn we maar gauw naar huis gegaan.

Ik dacht dat ik onderhand wel uitgesproken zou zijn over dat ongedierte hier, en dacht dat ik alles al gehad had, maar nee hoor het gaat gewoon door.
Van de week lag ik sávonds in bed, en aan mijn muur naast bed hangen al mijn foto's kaarten, tekeningen die ik ontvang van familie, vrienden etc.
Ik lag heerlijk op mijn rug, had net het licht uitgedaan, en hoorde een vreemd geluid, ik dacht nog dat het de kaarten en foto's waren die wapperde door de airco die daarlangs blaast.
Dus ik doezelde heerlijk weg, totdat het geluid harder klonk. Ik opende mijn ogen en keek naar het plafond, en mee dat ik bewust werd van wat ik zag, kwam het ding op mijn gezicht af naar beneden gestoven, het landde naast mijn hoofd in mijn nek! Nou mensen ik weet niet hoe maar ik stond in 1 wip naast mijn bed, knalde het licht aan, en heb staan gillen en schreeuwen, Anouk keek verdwaast en snapte niet wat ik deed, ik riep ‘een beest, een beest'. Kon wel janken heb vanuit mijn voeteneinde mijn dekens weggetrokken, en daar lag een heel vies, ranzig, smerig, harde dik keverachtig ding met vleugels tentakels op z'n kop en haar op z'n poten, brrrr ben de gang op gegaan, Anouk heeft het beest bespoten met insecten gif (deze staat voortaan standaard in onze kamer) en het ding was taai en moeizaam te doden. Anouk veegde hem van bed op de grond ik zei nog net: ‘niet op gaan staa' krrrr Anouk duwde hem plat met de electrische vliegenmepper. Ik was zo bang dat het een kakkerlak was, heb me nl ooit laten vertellen dat als je op zo'n beest gaat staan of hem plet dat hij dan eitjes legt en zich binnen no time vermenigvuldigt. Maar achteraf gezien kon dit beest vliegen, en schijnbaar kunnen kakkerlakken dat niet. Al sta ik er niet van te kijken als ze dat in Suriname net weer wel kunnen.
Annyway ik heb nog geen leger aan nieuwe beesten gezien dus het zal wel niet zo zijn dat het een kakkerlak was. Ik heb die nacht gelukkig nog kunnen slapen maar zag in alle foto's aan mijn muur beestjes.

Ik heb het de afgelopen dagen/ weken erg druk gehad met werk, dus het heeft even geduurd voordat er een nieuw verhaal is verschenen. Elke keer dat ik er even voor wil gaan zitten gebeurd er wel weer iets waardoor het verhaal moet wachten. En ik heb inspiratie genoeg,maar ik moet de dingen gewoon op gaan schrijven want ik vergeet zo een hele hoop.
Elke keer typ ik stukjes die bij me op komen en uiteindelijk onstaat er zo een verhaal. En voor je het weet ben je 4,5 pagina's verder.

Zo had ik van de week op het werk alweer het volgende geval op de S.E.H. en wat voor iets? Een hoog zwangere vrouw! Tsjah wat moet je daarmee? Naar het ziekenhuis zou ik zeggen, maar omdat het verkeer hier erg druk is komt men hier om gebruik te kunnen maken van de ambulance die dan met sirene uitrukt om op tijd bij het ziekenhuis te arriveren.
Gelukkig was er dit keer wel een verpleegkundige op de S.E.H aanwezig, maar het probleem dit keer was dat de ambulance chauffeur nergens te vinden was?We hebben de vrouw op een brancard gelegd en alvast naast de ambulance gezet buiten. Ik vroeg de partner van de vrouw of hij zelf niet met de auto naar het zkh kon gaan? Waarop hij zei dat dat echt geen optie zou zijn omdat het kind dan in de auto geboren zou worden aangezien het verkeer echt helemaal vast stond. De verpleegkundige van de S.E.H zag nog geen paniek en sjokte op zijn gemak naar zijn bureau om een telefoonnummer te zoeken van de chauffeur.
Ik bleef buiten bij de vrouw, en je hoeft echt geen verloskundige te zijn om te kunnen zien dat het kind niet lang meer op zich liet wachten. Ik vroeg de vrouw hoelang geleden de vliezen al gebroken waren, en of ze al weeen had, die had ze behoorlijk vertelde ze. Ze waren heftig en ze voelde dat ze moest bevallen, dit was haar 3 de kindje.
De verpleegkundige van de S.E.H liet lang op zich wachten, en bij mij doemde allerlei senario's alweer in mijn gedachten: Nederlandse verpleegkundige brengt kind op de wereld in de buitenlucht maar had hier wel een emmer voor zichzelf bij nodig of Nederlandse verpleegkundige rent weg tijdens bevalling. En dan dus deze keer op Apintie tv maar dan in negatieve zin. Ik bedoel maar te zeggen, ik heb ooit 1 keer een bevalling gezien van een schaap bij onze buren, maar ik had echt een emmer nodig! Heb alle respect voor zwangere vrouwen, en vind een ronde buik mooi, en vind het kindje pas schattig en lief als het schoon en wel in het wiegje ligt. (Ik denk dat als ik zelf zo ver ben dat ik hier achteraf flink om zal moeten lachen). Al het andere mag men mij besparen, anders had ik wel doorgeleerd en werkte ik op de verloskamers, of werkte ik bij Thebe kraamzorg.
Het enige wat ik voor de vrouw kon betekenen was haar gerust stellen, ik heb haar ingeprent dat ze absoluut niet mocht persen, en moest blijven doorademen. De vrouw was lichtelijk in paniek en vroeg zich af waar de chauffeur bleef, ze vroeg me om bevestiging of het kindje toch niet zou komen, en of ze het ziekenhuis op tijd zouden halen. Ik ben niet direct op de vragen ingegaan, heb haar gezegd dat ze zich geen zorgen moest maken, maar even flink moest zijn, en vooral dus niet mocht gaan persen. Ik zweette nog meer als die vrouw! Jeetje wat wordt je dan toch weer even voor het blok gezet. De vrouw moest eens weten.
Uiteindelijk had de verpleegkundige de Chauffeur kunnen bereiken en hij kwam na 15 min aanrijden, waarop we de mw meteen in de ambulance richting ziekenhuis hebben gestuurd.
De verpleegkundige is mee gegaan met de rit, en vertelde bij terugkomst dat de baby niet in de ambulance is geboren, pfff zijn mijn woorden misschien toch nog ergens goed voor geweest.

Anouk en ik zijn ons ervan bewust dat we nog minder dan 10 weken hier zijn, dus hebben samen gekeken wat we hier nog willen gaan doen m.b.t trips
Zo gaan we nog een soort trip doen net als Anaula, dus 3 dagen lekker relaxen op een eiland in het binnenland. Kaaimannen spotten, chillen in stroomversnelling, lekker eten.
We gaan naar het schildpadden eiland, dit is ook met 1 overnachting, en die schildpadden zijn niet zomaar schildpadden, maar reuze beesten.
En we gaan een drie daagse trip doen met van alles een beetje, soort survival achtig in de mooie natuur van het binnenland.
We sparen onze dagen door langere ritsen diensten achter elkaar te werken zodat we dus nog 3 keer op trip kunnen gaan, dit plannen we dan in ons vrije weekend zodat we maar 1 dag in hoeven leveren.
Hier kijken we beide erg naar uit, we werken tenslotte 40 uur in de hitte van Suriname, elke dag is een dag met productie qua scholingen, geplande taken, uitwerken van doelen.
Ondanks onze vrije dagen zijn we toch 24 uur per dag met Libi Makandra bezig. Dus is het een heerlijk vooruitzicht dat we nog lekker hier onze dingen kunnen doen.

Vorige week heb ik maarliefst 7 enveloppen gekregen, alles kwam in 1 keer. Was een grote verassing hoor!
Bedankt: Tante Joke& Ome Ad, RKC Hooligans(Brenda&Andre, Joyce&Jorg, Patricia&Kelly,Nicole, Joyce en Marion), Ad&Corrie, Pa Ma& Jas, fam van Osch, Alof& Mirella.
Het wordt al heel wat aan mijn muur.
Gisteren heb ik bericht gehad dat er een pakketje gekomen is van ons thuis! Ben zo benieuwd, 15 maart mag ik het halen bij het postkantoor.

Nou lieve mensen het is nu 06:45 mijn nachtdienst zit er bijna op, wat een lange ruk zeg van 21:30 t/m 07:00uur, ben blij als ik dalijk in mijn mandje kan! Weekend lekker vrij dus wordt weer genieten van het lekkere weer hier!

Heel veel liefs,
Sanne