De tijd vliegt, vliegen jullie weer even mee?

Jeetje alweer twee weken voorbij...waar moet ik deze keer beginnen?

De avonddienst op de Ambulance was weer helemaal geweldig wat een belevenis. Allereerst even een stukje vooraf info over het systeem hier in SU.

Libi Makandra beschikt over een SEH met Ambulance en rijden dus naar oproepen in dit gebied waar meldingen vandaan komen. En ook komen er patiënten naar de SEH post met overige problemen (een soort HA post zoals wij die kennen)

Voor de Ambulance en SEH is er nog niet echt een financiering of regeling qua subsidie. Dus als de amulance uitrijdt of er komt een patiënt op de SEH dan moet dit betaald worden, de amulance broeder heeft me de dikke mappen met rekeningen laten zien van ritten en declaraties die dus nog niet betaald zijn....Maar niet uitrijden doe je dan ook weer niet want je laat mensen niet doodgaan.

Er is op dit moment wel iets in gang gezet zodat Libi Makandra voor de SEH toch subsidie krijgt zodat ze hun diensten kunnen blijven bieden.

Mijn dienst liep ik met SEH vpk Broeder Bansa en Chauffeur Fernando. Zolang er geen patiënten waren op de SEH of oproepen ben ik bij de zusters in de huisjes gegaan en heb ik met de bewoners gekletst.

Daar kwam patiënt 1 op de SEH een man die onwel was geworden en met zijn hoofd door de salontafel was gevallen, met een tongbeet, waarna bloeding uit de mond. Had enorme hoofdpijn.

Vrouw en 2 kinderen erbij aanwezig en waren erg bezorgd, Bloeddruk, saturatie, pols waren oke, de man bleek zich die dag erg druk te hebben gemaakt over z’n werk. Conclusie> Flauwgevallen door te druk maken> hoofdpijn.

Vlak daarna weer een auto, een lief klein zielig jongetje met krokodillen tranen, stond in de deuropening, z’n vader voerde het woord, liet het kindje daar maar staan. Vader was bezig met broeder omtrent wat te doen voor zijn zoon. Het kind had enorme opgezette lippen ogen en oren...Bansa vroeg me nou Sanne wat denken we hier van...Ik zei dit is een allergische reactie. Maar ik had meer iets van ach gerem vader neem je kind in de armen.

Ik liet het jongetje bij me zitten, t kon niet praten , ik aaide hem over z’n bol gehurkt voor hem en zei he wat vervelend die gemene bij (hij was inderdaad gestoken door een bij)

Z’n vader zei nonchalant ja dat is z’n cadeau vandaag gestoken worden door een bij want hij is 5 jaar geworden. Ik vond het eens stomme grap, heb nog even met de kleine man gezeten met een handschoen gevuld met lucht. Vader nam medicatie mee voor de allergische reactie... Het kind heeft tot de deur stilzwijgend me aangekeken toen hij wegliep, steeds achterom kijkend alsof ik de attractie van de dag was...en hij het bijzonder vond dat hij aandacht kreeg. Ik heb de indruk dat het kind van vader flink moest zijn. Gerem.

Na nog geen 5 minuten dat ik weer in de huisjes was ja hoor Fernando riep Sanne we gaan uitrijden...yeahh dacht ik, en ik rennen naar voren (m’n eerste sprint weer sinds ik hier ben ai, buiten adem) stijve hark.

Daar gingen we dan, sirenes aan, en dan over de drukke wegen hier, niet alleen sirenes maar ook en bepaalde klank die ze aanzetten dat ze ECHT NU aan de kant moeten, die klank heeft ie constant nodig gehad, mensen horen soms de sirene niet ivm de harde muziek in de auto's.

Ik mocht voorin en Bansa de SEH vpk achterin.

We gingen op een dame af met ademhalingsmoeilijkheden. Aankomende op een kruising zagen we een agent heftig wuiven....een man stond helemaal in paniek te wenken naar een dame in zijn auto. Ik stond binnen 1 minuut bij de auto, broeder Bansa was heel rustig, mij iets te rustig. In de auto lag een vrouw helemaal in paniek met grote ogen te happen naar adem, en riep dat ze elk moment zou stikken, al vrij snel kreeg ik door dat dit of paniek was of hyperventilatie, (later nog zei Bansa hetzelfde “ als mensen schreeuwen dat ze stikken of roepen dat ze doodgaan dan gaan ze echt niet”)

Ik was bezig contact te zoeken met de dame en sprak haar streng toe dat ze me aan moest kijken, en met me mee moest ademhalen. (De man die haar gevonden had was werkelijk helemaal in paniek en zou bijna zelf zijn gestikt van de angst) hij riep allemaal doe iets doe iets. De dame bleef happen naar lucht als een vis op t droge. Toen Bansa eindelijk bij me was zei hij ohhh het is deze dame. Ik dacht huh???

Hij zei dat ie haar kende van eerdere meldingen, en besloot haar toch maar mee te nemen met de ambu naar Libi Makandra.

We hebben haar in de ambulance achterin naast me neer gezet, voor ik t wist zat ik daar met bleek achteraf een 15 jarig meisje, met hyperventilatie...oke dan kan ik nog wel aan.

Broeder Bansa voorin. Ik praatte met het meisje en ze bleef maar zeggen ik stik ik stik...tussendoor gaf ze wel antwoord ik zei wie ik was en dat we haar zouden helpen en dat het goed zou komen...en ineens draaide ze met dr ogen weg en viel ze flauw ik kon haar nog net opvangen, maar daar zat ik dan in een schuddende wagen (lang leve de Surinaamse wegen) het meisje heb ik met horde en stoten op het brancard kunnen leggen, en tegen gehouden tegen het schudden van de ambulance op de weg.

Voor de zekerheid toch maar even haar pols gecheckt en haar ogen...geschreeuwd door het Luik naar voren dat ze ‘denk’ ik was flauw gevallen...die komt zo wel weer bij riep Bansa...euhmmm oke!

Aangekomen op Libi was ma daar ook weer, het meisje nog steeds onwel en zo de SEH naar binnen, waar Bansa zei zo en nu mag je wakker worden. Kom op hup staan. Het meisje opende heel traag haar ogen...Fernando en Bansa zette haar op een stoel waarna ze met haar hoofd op tafel lag, ik heb de bloeddruk, pols en saturatie gemeten maar deze waren oke. Mij was wel duidelijk dat dit meisje psychisch nogal wat schade had.

Toen moeder kwam vroeg ik of t meisje bekend was bij de psychiater of psycholoog. Dit was zo, ik zal hier verder niet over uitwijken ivm privacy, maar schrijnend was het zeker.

Later zaten we op wacht voor bij de SEH waar we super hebben moeten lachen om de verhalen van Fernando en Bansa over hun avonturen op de ambulance. We waren best melig, de manier waarop ze situaties in het dachtlicht zetten over hoe het hier in Suriname gaat zorgt voor verbazing.. Dat ma en ik verbaasd zijn snap ik nog maar zelfs zij denken ook vaak van gebeurd dit echt?

De meldingen komen namelijk binnen via de politie, want anders kan iedereen zomaar de ambulance bellen als grap...dus hier belt de politie de ambulance.

Dat betekend dat de ambulance broeder dus een melding binnen krijgt die soms zo krom is als een hoepel....bijvoorbeeld een oproep ivm een bewusteloze autobestuurder die heel veel pijn aangeeft waarbij lijkt dat hij z’n arm heeft gebroken dus aub spoed....haha hebben jullie ooit iemand die bewusteloos is horen zeggen dat ie pijn heeft??? Een lol dat we hadden. Wel fijn om te zien dat ze hun werk met plezier doen, en er zelf ook maar het beste van proberen te maken. Vechten hier tegen de kromme systemen die de hulpverlening hier vertragen heeft geen zin, dus doen waar ze goed in zijn is mensen eerste hulp verlenen daar gaat t om.

Tijdens onze lollige gesprekken kwam er een auto het terrein op, een man met een stuk hout in z’n teen...ik zei nog nou nou een stuk hout? Een splinter zeker?

Nou nee...toen ik de bebloede voet schoonmaakte draaide mijn avondeten heel even een rondje, en ik kan best veel hebben.

De man had op slippers gelopen en tegen een stuk hout geschopt, waarna er echt een stuk hout zo z’n tweede teentje in was gegaan.

Ik heb Bansa geassisteerd met alcohol verdovingsinjectie en aangeven van mesjes en pincetten, er werd ruw gesneden en vond t bizar dat een SEH vpk dit kan...ik dacht nog aan zenuwen en weet ik wat hij kon raken, nadien de man verbonden en nu maar hopen dat z’n teen er de volgende dag nog aanzit. Nou dit was me wel een avondje.

Volgende dag stond inkopen doen voor de Bingo op het programma. Tijdens het winkelen merkte ik dat er iets niet helemaal lekker zat in m’n buik en darmen. M’n gevoel klopte heb 2 dagen plat gelegen met een of andere bacterie in m’n maag en darmen... Oh wat was dat beroerd... M’n doosje lucifer, wc, en water waren m’n beste vriend.

Gelukkig was ik voor de bingo weer in orde, we zouden om 10:00uur beginnen, de prijzentafel was gereed we hebben de bingo kaarten laten plastificeren en alles was gereed, een hapje een een drankje, muziek en microfoon. Alleen de zusters lieten op zich wachten. Wat bij ons 10:00uur is is 10:00uur, hier weet ik dat het anders gaat, ben zelf persoonlijk de zusters gaan halen om 10:20 met de vraag waar ze bleven de meest bizarre antwoorden. We konden pas beginnen als zij er waren want de bewoners zelf konden niet allemaal zelf de fiches leggen. Ik heb zelf even tot 10 getelt en om 10:40 gingen we van start. Mama maakte foto’s met de ipad en ik las tergend traag (voor mij een hele goeie oefening) de nummers voor. Er ontstond ruis want wat was verticaal of horizontaal? Uiteindelijk was ik op dreef en vielen er her en der een bingo, ik nodigde dan de zuster uit met de bewoner om een prijsje op te halen, de stralende gezichten van de bewoners en de opmerkingen die ze hadden vond ik werkelijk zo verbazingwekkend. Een dame die zich amper verstaanbaar kan maken, was helemaal in tranen dat ze een stukje zeep met een badstof doekje kreeg. Een andere man bad tot god aan m’n bingotafel voor 2 scheermesjes en een Deo. Weer een andere dame zei maar ik kan toch niks nemen want er zijn nog zoveel anderen. En hebben die wel iets (ma en ik hadden voor alle bewoners wat gekocht dus niemand zou met lege handen naar z’n huisje terug gaan) we hebben moeten praten als brugman dat mw toch zelf wat uitkoos.

Het is zon verschil qua mentaliteit, ik weet niet of jullie ooit in Nederland een bingo hebben meegemaakt met de ras echte kien oudjes, nou die gunnen elkaar de prijzen niet eens, die gaan elkaar bijna te lijf met hun wandelstok als de ene ten eerste op hun stoel zit in de zaal en ook nog eens de hazelnootreep wint en hem niet deelt.

Hier zie ik toch echt een stukje meer waardering in de mensen terug. De mensen klagen niet. Ik zal niet alle Nederlandse oudjes over 1 kam scheren, maar ze mogen echt niet klagen. Alle voorzieningen die wij in Nederland hebben,dagbesteding, buurthuizen met vrijwilligers, ouderenfonds, onze mantelzorgers. Dat is hier niet, en daarom ben ik zo blij en geeft te me enorme voldoening dat we de mensen hier op onze manier kunnen verwennen.

Sorry mensen het wordt toch een lange versie...

Zaterdag 3 december dagje dierentuin met alle zusters en hun kinderen, dit was geheel verzorgd door de directie en staf van Libi Makandra, dat is al een geweldig mooi initiatief dat ze dit doen voor de zusters. Ma en ik vooruit ook mee als vrijwilliger.

Jemig wat een dag was dat.....als je me kent, en ik met 50 kinderen.....NO way dat dit mijn dag zou worden, maar goed ze doen zoveel voor ons dus we waren om 8uur paraat bij Libi Makandra om te helpen.

Aangekomen in de dierentuin nog voordat de hele meute kwam, zodat we alles klaar konden zetten, want ma en ik mochten helpen in de kleur en verf hoek jeeeeeuj...(Not) kleuren in een dierentuin? Ik snapte er nog niks van. Een rondje gelopen en de dieren bekeken, bloed heet wast, er zat enorm veel ongedierte, de dieren zaten in kooien wat ik niet vind kunnen maar daar ga ik niet over uitwijken, ben hier niet voor de dieren daar is hoop ik wel weer iemand anders voor.

De hele ochtend rook ik al een lucht van kadaver... Dan daarbij de hitte en t ongedierte ohh wat vond ik t vreselijk. Ondertussen hebben we de stoelen en tafeltjes uitgestald voor de kleur en Verfhoek. Ineens een hoop commotie want er was en aap ontsnapt en die zat precies in de boom boven onze tafels, er was een Nederlandse dierenverzorgders die rond 09:30 met een stoel bij de boom is gaan zitten bij de aap. Die aap kwam natuurlijk niet eruit. En alles moest wel doorgaan.

Daar kwamen de kindjes, maar wat waren ze lief rustig en beleefd. Je zou zeggen dat de kinderen met de moeders naar de dieren gingen kijken, ik zou als kind roepen ja jippie de apen en de olifanten....maar nee de moeders ploften op een stoel, en de kinderen speelden in de speeltuin reden met een treintje gehuurd door Libi Makandra over het terrein en de kleur en verf hoek zat binnen no time vol. Dus ik moest aan de bak met ma, met volle trots maakten ze tekeningen die ma dan ophing in de hutjes. En ik heb me werkelijk de hele morgen afgevraagd waarom het in een dierentuin zo naar kadaver kan stinken... Uiteindelijk was ik het zo beu dat ik naar de vrouw onder de boom liep een haar vroeg, waarom ruik ik een dood dier... De dame zei dat ze orders zou geven aan 1 van de personeelsleden om even een ronde te doen, wachten had ik geen zin in dus ben de geur gaan volgen, in de bomen en struiken. Zelfs de kinderen zeiden mw het stinkt hier zo..

Uiteindelijk heb ik t opgegeven en zei tegen Roy de klusjesman van Libi Makandra echt bijna boos ruik jij dit nou nie???? Wat? Ik zeg die smerige lucht van kadaver. Zegt ie half binnensmonds ja das van de aasgieren kooi achter je toch? Ik zeg huh wat? Ja kijk dan dat zijn aasgieren die eten toch kadaver....en ja hoor daar lagen in de kooi op de grond 2 kadavers van iets wat ooit heeft gevlogen ofzo....gadverdamme

Ik ben naar de dame onder de boom gelopen en heb gevraagd wanneer die aasgieren van plan waren het kadaver op te eten? De vrouw zei dat dit wel elke dag ververst moest worden (in hoeverre je een kadaver vers noemt) en ze zou ze laten weghalen.

Hoe warm t ook was en hoe klaar ik er ook mee was ik heb de hele kleur en Verfhoek met kindjes verhuisd naar een andere hoek waar de lucht niet meer te ruiken was.

De dag verliep verder voorspoedig de kinderen hebben zich geweldig vermaakt en zijn op alle wenken bediend, popcorn, suikerspin, ijs, drinken, chips, sping en luchtkussen. Aan het einde kwamen er drie ambulance broeders van Libi in pak en kregen alle kinderen een cadeautje en de boodschap voorzichtig te doen in het verkeer.

Er werd door de kinderen gedanst op muziek, met allerlei bewegingen waar ik nog wat van kan leren, geweldig mooi.

Ik ben na die dag nog nooit zoooo blij geweest met een douche en schone kleren.

Die avond op stap geweest naar Buitengewoon en naar NeXT met Charlene, dionne, rab, nichtje met vriend en eens student fysiotherapie. Nachtleven weer eens gezien, zoveel mensen wat tot diep in de nacht hier nog leeft. Stampvolle casino's, waar je gratis alle dranken kunt krijgen en eten.

De zondag zijn we eens heerlijk gaan relaxen bij een resort genaamd Jacana, dit is lekker dichtbij en heel mooi aangelegd zout water bad, wat heerlijk fris en koud water is. Heerlijk om even af te koelen en te relaxen....heb wel 100x die dag gezegd tegen ma ohh wat lekker he is dit. Een koud biertje een bar in het zwembad, we voelden ons net even hele rijke mensen. Wel heel raar dat je in je bikini ligt met 32 graden en je uit de speakers hoort O holy Night of Jingle bells, alles is versierd er hangen kerstballen en er staan kerstbomen maar dat gevoel is zo raar.

Omdat we elke dag bij Hetty eten, overslaan is geen optie, Hetty staat erop dat we komen, hebben we voorgesteld om een Hollandse avond te houden bij Hetty voor alle kids van Hetty ook erbij.

We zijn naar een grote winkel geweest waar ze allemaal Nederlandse producten verkopen.

We hebben andijvie met spekjes, pannekoeken en appeltaart gemaakt voor ze. En omdat het 5 december was hadden we voor allemaal een klein cadeautje ingepakt. Was een erg leuke avond. Het eten van Hetty is zoooo lekker, dat t gewoon zonde is om buiten de deur te eten.

We hebben al zoveel mogen proeven en van mogen genieten echt heerlijk.

Roti, Moksalesi, sopropo, antroewa, ala kondre soep, okersoep, bami, nasi, tayerblad, pitjil, cassave, en dan nog alle fruitsoorten die aangeboden worden.

Deze week een todo lijst gemaakt voor ons uitje naar White Beach waar we 13 december heen gaan. Wie doet wat? Vervoer, eten, drinken, medicaties, incomateriaal.. Van alle kanten worden mensen opgetrommeld om mee te werken aan deze dag.

Op Libi Makandra nog wat donatie spullen (verpleegkundige materialen) uitgezocht en opgeruimd, en in de avond naar Buitengewoon waar opnames waren voor een videoclip, waar een groep bekende Surinaamse zangers een clip opnamen met een nummer met een kerstboodschap.

Gisteren met Hetty en Ma naar het KOVAB college geweest waar 6 zusters van Libi Makandra hun zorghulp diploma hebben gekregen. Er was ook een studenten van het jaar, en dat was ook een zuster van Libi Makandra, erg leuk om mee te maken en heel bijzonder hoe deze student van het jaar werd toegesproken, ze was heel emotioneel en ma en ik moesten zelfs even slikken. Een enorme waardering vanuit haar kant, dat ze de kans heeft gekregen dat ze vanuit Libi Makandra het vertrouwen heeft gekregen deze opleiding te mogen doen. Zelfs de pers was aanwezig en in de avond keken we met z’n allen het nieuws, en daar kwam het ook voorbij.

Volgende week breekt weer de laatste volle week aan, met op dinsdag het dagje uit en we nemen Hetty en Julien 3 dagen mee het binnenland in.

We gaan naar Isadou, dat is ongeveer 3 uur rijden en dan nog een half uur met de boot het binnenland in. Vrijdag een kerstzangdienst op t onafhankelijkheidsplein, waarna om 00:30 het nachtleven begint voor de 60+ ers en daar wil Julien ma heel graag mee naartoe nemen, en wil dat ook wel weer eens zien, hoe de garde van 60 hier zich uitleefd. Dan nemen we de laatste zondag de hele fam mee uit eten.

We zitten propvol deze week om alles nog mee te maken....genieten van alles wat we nog mee kunnen pikken.

Ik baal ervan dat ik niet alles kan opschrijven, maar dan wordt te echt teveel, jullie houden nog wel wat persoonlijke verhalen van me te goed. Op een verhaal als dit zit ik 3 uur en is dan weer zonde van m’n tijd hier.

Vanavond hebben we een 80’S 90’s party van een zus van Julien waar we met de hele fam naar toe gaan.

De regentijd is nu aangebroken dus we hebben elke dag even verkoeling door enorme hoosbuien, maar t mooie is dat het na een uurtje weer helder en strak blauw kan zijn.

Voor nu weer de groetjes en tot de volgende keer.

Bigi Brasa Sanne en Marjo.

Alweer helemaal thuis in Switi Sranan

Alweer helemaal thuis in Switi Sranan

Waar moet ik toch beginnen..er gebeuren elke dag zoveel dingen. Ik ga proberen zoveel mogelijk te vertellen en in 1 verhaal te proppen. Door de enorme gastvrijheid van Julien en Hetty en fam voel ik me weer helemaal thuis, dit geld ook voor ma.

Maandag 21-11-2016 heeft ma kennis gemaakt met de zusters en bewoners van Libi Makandra. Voor mij was het heel leuk om sommige zusters en personeelsleden weer te zien, en ook bewoners van 6 jaar geleden herkende ik nog. Een warm onthaal, de zusters omhelsde me en vroegen me wat ik kwam doen, en hoelang ik bleef.

Ik heb ma meegenomen alle huisjes langs, het complex is flink uitgebreid in de loop der jaren, er zijn ook woningen waar bewoners alleen in kunnen wonen, het zijn mooie woningen en liggen achteraan op het terrein waardoor je niet de indruk hebt dat je in een zorginstelling woont. Het kleinschalig wonen en zelfstandig wonen met zorg op afroep is hier nu dus ook gerealiseerd. Er is de afgelopen jaren dus hard gewerkt om de categorie zorgvragers die Libi Makandra heeft een ‘thuis’ te geven. Nieuwe woningen zijn voorzien van Airco, en in de bestaande bouw worden ook airco’s aangeschaft tzt.

Kortom heel fijn om te zien dat het bij Libi Makandra niet stil staat maar dat er toch steeds weer nieuwe ontwikkelingen zijn, ze doen hun best om de kwaliteit van zorg te waarborgen. Al is dat heel moeilijk want bij ons wordt heel veel vergoed vanuit de zorgverzekeringswet . (En wij mauwen dan nog over een eigen risico)

In Nederland vragen we een indicatie aan als een client niet zelfredzaam is, en dus zorg nodig heeft in thuissituatie of instelling en de ziektekostenverzekering dekt deze kosten. Hier is dat niet zo...Een client die niet meer voor zichzelf kan zorgen zal moeten worden opgenomen en moet dit zelf betalen.

Wetende dat de economie in Suriname slecht gaat, de koers van de SRD (de Surinaamse dollar keldert) dus het is het hoofd boven water houden, want wat als een bewoner de kosten van het Verzorgingshuis niet kan betalen omdat een zoon of dochter het salaris niet heeft gehad? Als instelling zet je je bewoners dan niet buiten... Hele vervelende situaties zijn dat. Zo zien we ook dat veel bewoners in gammele en kapotte rolstoelen zitten, ook mensen met CVA beschikken niet over een ergonomische rolstoel. Helaas worden deze kosten ook niet vergoed door de zorgverzekering, dus bewoners en fam moeten een rolstoel zelf aanschaffen, en die zijn in Suriname niet te betalen en ook niet beschikbaar.

Helaas ga ik dat niet met ma kunnen veranderen. Maar wat we wel gaan doen is met het bedrag de bewoners in het zonnetje zetten.

Er wonen zo’n 60 a 70 bewoners, in de ochtend worden ze gebaad en gaan dan naar het terras voor het ontbijt en sommige verblijven daar de hele dag. Er is sinds een jaar een activiteitenbegeleidster haar focus ligt op schilderen,kleuren. Dit is erg fijn voor de bewoners die hier deel aan kunnen nemen.

Julien stelde me voor aan de zorgmanager als “dit is Sanne de ambassadrice van Libi Makandra” klinkt best leuk toch, en past precies bij hetgeen we dit keer komen doen.

We hebben besproken wat we willen met het geld bedrag en we hebben het volgende gepland.

Op 2 december houden we Bingo met alle bewoners van Libi Makandra ( de Bingo molen hebben we aangeboden en de Bingo kaarten hebben we geplastificeerd) hier waren ze allemaal erg blij mee. Afgelopen dinsdag zijn we om 7 uur begonnen om mee te kijken/helpen in de zorg. De overdracht van nacht naar ochtend, de Ochtendzorg meegedaan en we hebben meegekeken met de Wondzorg, medicatie mee uitgezet. Onze aanpak is gewoon meekijken en meehelpen zodat we niet overkomen als beterweters of dat wij hier even de boel komen veranderen, we werken met de zusters mee en zien zo wat ze doen, hoe ze het doen en waarom ze het doen, in sommige gevallen kun je dan wel wat tips geven of uitleg geven. Zo kon ik met een Nederlandse zuster de wonden doen, en ze vond het erg fijn dat we zo samen konden bekijken wat t beste Wondbeleid was. Het is dan dus de kunst dat de zusters dit overnemen en zien dat het werkt. Foto’s van het werk op Libi Makandra kunnen we niet echt maken want dit is ivm de privacy van de bewoners, van de Bingo en het dagje weg zullen wel foto’s gemaakt gaan worden.

In de 1e of 2de week van December gaan we een dagje weg met de bewoners, en voor de bewoners die aan beide niet deel kunnen nemen (de bedlegerige) gaan we een snoezelmiddag houden.

We hebben afgelopen Weekend met Hetty en Julien locaties bezocht voor het dagje weg. Want wat is er toegankelijk met rolstoelen en is er voldoende schaduw? In Suriname is er niet echt rekening gehouden met accomodaties en hoe daar ouderen binnen te krijgen.....scheven stoepen/trappen/geen leuningen/geen grote toiletruimtes voor een rolstoel.

Het was een hele attractie an sich om alleen al een accommodatie binnen te komen.

Allereerst gingen we een kijkje nemen bij Cola Kreek dat is voor de ouderen ook bekend terrein, dit is een natuurlijk meer/kreek en de naam zegt het al het water heeft de kleur van cola (Google maar eens). Mij niet gezien dat ik daar in duik, men zegt dat de kleur komt door de bladeren.

Toen we bij de kassa aankwamen gaven we uitleg dat we even 10 minuten de locatie wilden bekijken om te inventariseren of we met onze doelgroep hier terrecht konden. Het is ongelofelijk maar de dame zei dat we gewoon dag entree moesten betalen alle 4 en geen korting gewoon de volle mep, en ook het parkeren moest betaald worden, ik hoorde het de dame tegen Julien zeggen door het praatluik (Julien bleef netjes en beleefd),ik heb 3 tellen gewacht met aanhoren, en stak toen ook mijn hoofd door het Luik en zei dat het alleen even 10 minuten het terrein op was voor een groep senioren bewoners voor een dagje uit. Maar nee hoor we moesten gewoon betalen....ik was allang omgedraaid, maar goed wij naar binnen, ik schok van de accomodatie, het was verpauperd en de zingende waterlelies van de Efteling zouden er niet hebben misstaan, cola water oke maar na een duik bovenkomen met een bos algen en Kreekkraal op je hoofd wordt niemand vrolijk van. Hoge afstapjes en het straalde gewoon treurnis uit. Na nog geen 10 min zijn we terug gelopen naar de uitgang, waar toen een man zei: gaan jullie nu alweer?? Ja aai en jullie lopen nu zelf ook inkomsten mis want we komen hier niet terug met onze ouderen. Succes met je Cola Kreek, ik zou nog geen euro betalen om hier te mogen zwemmen. Ik moest er geld bijkrijgen als weddenschap wie durft hierin te springen.... (Jullie snappen wel dat ik niet letterlijk heb gezegd maar t lag allemaal wel op t puntje van mijn tong.

Maar goed volgende locatie> Marinalex, aardige eigenaar en we mochten met de auto even terrein op, dit was al stukken beter als de vorige, dus deze was nu optie 1.

Julien stelde voor om ook naar White beach te gaan kijken, dit ken ik nog en vind ik persoonlijk mooi, rustig, en schoon, straalt veel meer sfeer uit.

Daar aangekomen bij receptie rijden we met de auto langs t loket, Julien deed ook onze ramen open (zijn geblindeerd) zodat ze ook ma en mij konden zien. Deed keurig rustig z’n verhaal, de dame zei: ik mag niemand binnen laten zonder te betalen, ik kon t echt niet begrijpen en zei mevrouw we willen echt alleen even kijken of de locatie voor onze ouderen geschikt is en dan doen we een boeking voor een hele grote groep. Tergend langzaam pakte ze haar telefoon en ging ze haar baas bellen, ik heb die vrouw continue aangekeken alsof ik ze elk moment op ging eten, en hoofdschuddend van ergernis haar aangekeken, en geloof me daar ben ik goed in, maar m'n mondje dichtgehouden. Nu komt ie hoor.... Ze hing op en zei jullie mogen 10 minuten het terrein op, we willen zien of u echt van Libi Makandra bent dus u moet zich legitimeren, en er mogen maar 2 man gaan kijken (wij deden de ramen dicht en moesten zo hard lachen) we waren met z’n vieren en vroegen ons af wat die twee extra ogen zouden doen? Hetty zei nog, denken ze dat we met 8 ogen white beach wegkijken en dat het dan simsalabim poef paf weg is? Julien en Hetty bleven in de auto met de stopwatch op 10 minuten en ma en ik hebben gekeken of de locatie geschikt was...en dat was het, dus we gaan nu bekijken welke data en welke bewoners er mee kunnen.

Nadien zijn we nog bij en heel mooi resort geweest, Julien wilde dit ons graag laten zien het Marina Resort Waterland dit was erg mooi, en luxe, we hebben hier wat gedronken.

Daarna doorgereden naar Jacana waar Dionne en Rab (dochter en schoonzoon van hetty en Julien) op een foodfestival stonden namens hun Loungebar BuitenGewoon (ik zou daar meehelpen achter de stand) mocht meteen aan de slag met bestellingen aannemen, afrekenen en cocktails inschenken. Erg leuk om ook eens te doen.

We doen en zien hier zoveel dat ik de volgorde niet kan aanhouden,want zo hebben we nu natuurlijk ook de beschikking over onze eigen ford fiesta. Wat een avontuur om hier links te rijden en deel te nemen aan het Surinaamse verkeer wat lak heeft aan regels van voorrang, inhalen, en dan nog tussen de strijd van de locale busjes die elkaar inhalen omdat ze de passagiers langs de weg als eerste willen oppikken. De eerste keer met klotsende oksels, maar nu voel ik me zo heerlijk om hier rond te kunnen rijden net zoals thuis. We zijn met de auto naar Paramaribo geweest, ik kon de weg heen nog 1 in X vinden. Bij het onafhankelijkheids plein aangekomen was de vraag waar te parkeren? Maar gelukkig er liep een meneer agent dus die aangesproken, waar ik mocht parkeren, ik stond nu ergens naast de weg, maar hij zei nee ik weet niet mang zet hem maar op de stoep...haha oke als meneer agent het zelf al niet weet dan zal het wel niet uitmaken, dus de fiesta op de stoep.

Ma Paramaribo voor t eerst gezien, de markt de winkels etc. Keek haar ogen uit. Zo anders zo druk zo niet hygiënisch, maar dit is Paramaribo.

We zitten elke middag avond gezellig bij Hetty en Julien op de veranda, eigenlijk zijn we alleen thuis om te slapen. Erg gezellig en genoeg spraakstof om zo de dag door te nemen. Ik vind de Surinaamse gastvrijheid zo mooi, Hetty vind dat we een afwas-tik hebben. Als we gegeten hebben (Hetty kookt en we helpen en kijken vaak mee hoe ze het doet, zodat we dit thuis ook kunnen doen) dan gaan ma en ik afwassen, ook niet meer als normaal als je zo bij een ander te gast bent, en alles maar voorgeschoteld krijgt. Maar Hetty vind het onzin en kan dit zo mooi genuanceerd brengen, dat we elkaar inhalen wie het eerst bij de afwas is. We willen gewoon meehelpen en ook wat doen.

Ik vertelde dat ik in de stad raak was gescheten door een vogel, Hetty zei me dat dat hier geluk brengt en dat ik dus eigenlijk een lot had moeten kopen... Sterker nog als je ergens staat en er valt een vrucht uit de boom op je dan betekend dat dat je zwanger bent haha dat is best handig in mijn situatie dan ga ik tegen die tijd gewoon een keer onder een appelboom staan ofzo.

Zo zijn er telkens weer voor ons nieuwe ‘Surinaamse’ weetjes, rituelen of wondertjes die hier overgedragen worden van voorouders naar moeder en van moeder naar kind. Ik vroeg aan Hetty waar het vandaan komt en waarom het ook echt werkt, maar dat antwoord is er niet. Je neemt het gewoon aan van je ouders en neemt het over. En je zult zien dat het werkt. Ik vind het zo mooi en bijzonder. Dat dit ook echt wordt overgenomen zonder je af te vragen of het wel echt is, en om die waarom vraag te stellen. Zo was er gisteren een baby op bezoek bij Hetty van een Achterneef, het Kindje was 3 maanden oud en had de hik. Hetty pakte een stukje servet maakte het nat en plakte het aan het voorhoofd van het kleintje, (op de manier als wij ons raakscheren om het bloeden te laten stoppen) en warempel het kind stopte in NO time met hikken....ik vond het verbazingwekkend. Hetty vertelde dat ze in Nederland vorige week in de trein zat en een Nederlandse baby had zo enorm de hik dat ze heeft gevraagd of ze het kind mocht helpen... Ze deed hetzelfde met een papieren zakdoekje en ook daar stopte de hik. Geweldig toch.

Gisterenavond mochten we mee naar Tante Elly en hebben we daar weer heerlijk gegeten, ik schrijf alles op wat ik eet en probeer dan straks weer lekker wat dingen uit thuis.. We kregen vers fruit mee uit de tuin.

Vandaag gaan we een avonddienst meedraaien en ik ga van 16 tot 00:00uur mee op de ambulance.

Eens kijken wat we hier weer mee gaan maken voor avonturen.

Er gebeurd zoveel tis zo jammer dat ik niet alles op kan schrijven. Dan zit ik de hele dag te typen...en is zonde van mijn tijd hier.

Zoals ik al dacht heb ik nog geen boek of tijdschrift gelezen, nog geen tijd voor gehad, als we de avond thuis komen zitten we heel even nog buiten op ons terras, alhoewel ik daar in de avond niet veel meer op m’n gemak zal zitten, want van de week zaten er twee gekko’s en een enorme sprinkhaan op t terras, en t dievenijzer was al dicht dus je zit als het ware in een kooi, ik heb geschreeuwd als een speenvarken want de sprinkhaan sprong alle kanten op en ik kon hem niet kapot krijgen met de bezemsteel want de haren van de bezem waren te zacht voor hem, zo groot was dat kreng.....brrrr bij elk ding wat hier beweegt in t donker schrik ik op, waardoor ons ma ook opschrikt en roept Weh weh. Haha twee helden op sokken dan hoor...

We hebben contact met Nederland via FaceTime (videobellen) ideaal en hele goede verbinding. Ook hebben we WiFi in ons huisje bij Hetty en bij Libi Makandra.

Zo konden we zingen voor mijn zus in Nederland voor haar verjaardag, is dat even gek aan de andere kant van de Oceaan, en wetende dat het bij jullie in de – graden is en ik hier per dag 4x douche ivm de 34 graden, en dan zijn het geen 34 graden zoals wij dat kennen. We lopen met een handdoekje in onze nek voor t zweet wat in straaltjes van je afdruipt. Maar mij hoor je niet klagen.

Het is voor ons allemaal goed vol te houden hier, gelukkig heb ik van Miriam toepasselijke cadeautjes meegekregen en zijn er bepaalde dagen dat ik een kaartje mag openen. Op die manier is het gemis allemaal wat draaglijker. En lang leve dan toch FaceTime en Whatsapp.

Nou allemaal dit was het weer voor even.

Tot een volgende keer.

Indien jullie reageren willen jullie dan je achternaam vermelden bij je reacties, is voor ons leuker om te weten wie wie is..

Bigi Brasa Marjo en Sanne

En daar zijn we dan, geniet met ons mee,

Vrijdag 11-11-2016 hebben we een geweldige Afscheidsborrel gehad. Voor diegene die denkt, waarom een Afscheidsborrel als je maar even weg gaat?....nou gewoon daarom. Alle reden voor een feestje met familie en vrienden. En niet iedereen gaat 5 weken weg voor vrijwilligerswerk in Suriname. We hebben een kei leuke avond gehad, die tot in de late uurtjes doorging. We zijn uiteindelijk ontzettend verwend, maar vooral ons doel “een leuk bedrag” voor de bewoners van Libi Makandra ophalen is bereikt. Het uiteindelijke bedrag horen jullie nog want dat gaan we uiteindelijk omwisselen in SRD”S (Surinaamse dollars).

Familie, Vrienden, Kennissen, Collega’s van Thebe, en Schakelring, vrijwilligers van stichting Schakelring, Cliënten van mijn werk en familieleden van bewoners van ma haar werk, allemaal hartstikke bedankt, door jullie kunnen we hier wat moois neer gaan zetten. Een eerste wens voor de bewoners is vervuld door de aanschaf van een BINGO-molen. Een duurzaam exemplaar van hout en ijzer die nog jaren mee kan.

En dan nu het eerste reis verslag, geloof me dit wordt er nog eentje voor in de boeken. Want je heet tenslotte geen Sanne van Beek om alles vlekkeloos te laten verlopen. Is het geen Brandend maagzuur waarvoor nog gauw even naar de huisarts voor een receptje Omeprazol met als advies geen grote hoeveelheden eten en vooral niet pittig eten (lekker handig als je 24 uur per dag alleen maar aan eten kan denken, en vooral in Suriname geniet van eten en natuurlijk lekker pittig)

Onze vlucht zou om 11:30 vertrekken en we zouden Hetty op Schiphol ontmoeten.. Onderweg in de auto zei ik nog tegen Miriam, ‘ik heb nog nooit vertraging gehad met vliegen”, (dat klopte ik nog af op het dashboard kastje, waarschijnlijk omdat dit geen ongelakt hout was is het dus misgegaan....

T begon al met m’n bagage die 1 kilo te zwaar was dat zou me 100 kosten....whaaat hoe ist? M’n Toilettas bij ma in de koffer gedaan dit scheelde 2 kilo, rare weegschaal vind ik dan.

Tijdens innemen van Bagage zagen we Hetty en dochter Althea. Leuk hen weer te zien.

Toen kwam het afscheidmoment......zo vreselijk......dat sla ik liever over, anders moet ik zo naar de wc en dat durf ik niet in het vliegtuig.

We hadden achteraf helemaal niet zoveel tijd want we moesten langs veel controles, de bodyscan, we moesten lachen naar een camera ipv een strenge man van de marechaussee aankijken tijdens de paspoort controle. Kortom was dat al een hele happening. Om 11:00uur mochten we aan boord, prima plaatsen die ik van te voren had ingecheckt...(achter de vleugel bij het raam, daar is bij neerstorten de meeste overlevingskans.

Daar zaten we dan met opgeblazen nekkussen en oordoppen klaar voor de reis.....PING hier de gezagvoerder er zijn 2 passagiers waarbij is besloten is dat ze niet meegaan, en hun koffers worden uit het toestel gehaald....oke kan gebeuren.. Na ongeveer 20 minuutjes gingen we op weg naar de startbaan, waar ik me schrap zette met een hartslag van 220, enorme onrust door heel m’n lijf, en in mezelf zeggen wat doe ik hier toch weer met m’n groot bakkes ook altijd, was thuis gebleven...PING hier uw gezagvoerder....we hebben problemen met een benzinetoevoer klep......noooo way klootviool dat ga je niet menen. Dat ga je niet serieus omroepen en ik dan nog in dit ding 8:30 uur zitten.....schei uit. Maar helaas ja, we taxieden naar een andere plek waar de monteurs het mankement zouden maken... Ik hup m’n mobiel van vliegtuigstand gehaald en m’n nabestaanden eeeuhm naasten verwittigd dat we voorlopig nog niet zouden opstijgen,

Uiteindelijk werd het benauwder en warmer in het toestel omdat als de motors niet draaien er geen airco is. Na een uur riep de gezagvoerder om dat er een onderdeel gebracht moest worden en dat dat een half uur zou duren, dan nog het maken en weer opnieuw taxiën pak en breed dus nog een uur in t vliegtuig aan de grond.

Na 3 uur uitgedroogd PING de gezagvoerder vroeg zich af of menigeen het al op internet had gelezen, maar er was besloten om toch over te stappen op een ander vliegtuig....jeujjj alles beter dan nog 1 minuut in dit ding. Na 3 uur mochten we eruit en zijn we met bussen terug gebracht naar de terminal waar we te horen kregen dat we vouchers kregen voor eten, hier hebben we maar lekker een Medium Heineken van gedronken. Mijn telefoon heb ik nog kunnen opladen aan een stopcontact ergens bij de gate, waar ook nog een man onwel was geworden en is meegenomen door een ambulance, ik heb nog even getwijfeld of ik een scène in elkaar kon zetten door op de grond te vallen en een soort epileptische aanval na te doen ofzo zodat ze me een infuus konden geven zodat ik nu onder narcose het vliegtuig in kon. Maar Na nog 2 uur vertraging zijn we dan uiteindelijk aan boord gegaan, en daar zit ik nu in zonder narcose, met een opgeblazen nekkussen een volle blaas en Marco Borsato door m’n speakers, Ma ligt in foetushouding heerlijk te slapen, en ik heb alles onder controle en let vooral op de stewardessen of ze t nog steeds leuk vinden, want als die benauwd kijken dan is er stront aan de knikker en dan zal ik in moeten grijpen.

Na 8:30 vliegen PING de gezagvoerder met de verlossende woorden, we gaan over 10 minuten landen...

En daar was weer dat moment van uitstappen en de heerlijke geur van Suriname. Geweldig om hier weer terug te mogen zijn. Na nog een uur wachten bij de douane konden we eindelijk door naar de uitgang waar Julien ons stond op te wachten. Weer een warm welkom. De koffers inladen en op weg naar Lelydorp, dit is ongeveer 30 a 45 minuten rijden. Voor mij was alles bekend, maar ma moest echt even wennen aan het links rijden wat ze hier doen. We waren ondertussen 24 uur wakker en na die reis ook wel een beetje zombie achtig maar door de euforie en de indrukken blijf je gewoon wakker. Bij aankomst bij Hetty en Julien thuis vertelde ze me dat ze een appartement voor ons geregeld hadden en een auto waar ik gebruik van mocht maken. Zo hadden we toch wat meer privacy, Waaaauw super, wat lief. Maar ook wel moeilijk om zoiets aan te nemen, ik kan er niet over uit dat dat voor mij en ma geregeld wordt.

We gaan vandaag maandag 21-11-2016 naar Libi Makandra om kennis te maken en de auto op te halen. As Woensdag 23-11-2016 heb ik een afspraak met de activiteiten begeleidster van Libi Makandra om met haar een dag te gaan plannen voor de Bingo en een uitstapje met de bewoners, waarschijnlijk gaan we met de bewoners naar de Cola Kreek, Hetty vertelde me dat de bewoners daar enorm van zullen gaan genieten.

Ik heb de steunkousen thuis gelaten omdat men hier geen steunkousen draagt, best gek ivm de warmte. Misschien had ik ze beter mee kunnen nemen voor mezelf want ik heb weer ontzettende dikke olifanten voetjes.

Nou lieve allemaal, wij hebben het hier fantastisch, en voelen ons helemaal in onze nopjes en zullen er alles aan doen om hier op onze manier de bewoners in het zonnetje te zetten.

Jullie horen weer van ons, ik kan honderduit blijven kletsen over alles wat we al meegemaakt hebben, maar dat horen jullie een volgende keer.

Liefs Sanne en Marjo

Jippie daar gaan we weer!

Hey allemaal,

Zo en daar ben ik weer na twee jaar.
Jeetje mina wat is er een hoop veranderd en gebeurd in deze twee jaar.
De reden dat ik hier weer opduik is omdat ik op 23 april 2015 op mijn 30ste verjaardag een heel bijzonder cadeau heb gekregen van Hetty en Julien Dijksteel (de directie van Libi Makandra waar ik eerder bij heb gewerkt in Suriname). Ondertussen kan ik wel zeggen dat Hetty en Julien voelen als familie - leden en er is een bijzondere band ontstaan.
Het was een verjaardag om nooit te vergeten, beide stonden ze daar in mijntoen nog kale woonkamer met een enorme bos bloemen, waarvan je denkt, komt die bos uit nederland?Waaauwjeetje wat een bos. Er was al aardig wat visite en ook zij waren erg onder de indruk van de bos bloemen. Ik nog helemaal euforisch van de bos bloemen had helemaal niet in de gaten dat er bij de bos bloemen een envelop zat van een vliegmaatschappij. Ik kon het haast niet geloven en wist niet waar ik moest kijken, er zat een retour vliegticket in naar Suriname. Met daarbij de vraag van Julien of ik voor 3 jaar in Suriname wilde komen wonen en werken. Jeetje was ik even flabberdegasted.
Uiteindelijk hebben we een leuke avond gehad, mijn familie, kennissen en vrienden hebben toen Hetty en Julien leren kennen. En we hebben veel herinneringen opgehaald aan mijn eerdere reis naar Suriname.

Uiteindelijk nu 2 jaar verder, ben ik ondertussen alweer een jaar afgestudeerd als wijkverpeegkundige, en na wat wikken en wegen en passen en meten (in mijn leventje van nu), heb ik het voor elkaar gekregen dat ik voor5 weken weer terug kan naar het mooie warme gastvrije Suriname.Mijn tweede thuis. Dit keer gaat mijn ma mee,zoals de meeste wel weten werkt ook mijn ma in de zorg. Ze iszo nieuwsgierig geworden na al mijn verhalen en avonturen dat ze geen seconde heeft getwijfeld om mee te gaan. Dus plannen gemaakt en contact met Hetty en Julien....en ja hoor mijn ma is ook welkom. Hoe kan het ook anders?We vliegen samen op 19 November naar Suriname, (Hetty is dan ook in nederland en vliegt mee terug naar Suriname) Ma en ik zullen vrijwillig gaan werken bijLibi Makandra en daar hulp bieden waar nodig. Zo leuk dat ik dit met mn ma kan en mag gaan doen, nu kan ik haar alles laten zien, en kunnen we lekker samen bourgondisch genieten van Suriname. Kan niet wachten om met haar te proosten met een koud Parbo'tje en wil zo graag haar reactie zien als ze het vliegtuig uit stapt....ik weet nog zo goed mijn eerste keer......dacht dat het de hitte van de motoren van t vliegtuig was...haha nee datwas Surinaamse hitte, een warme deken, en dan de combinatie met de geur van Suriname....krijg er nu al kippenvel van.

Omdat ik nuvoor de derde keer terugga, wil ik eens watterug doen, ik word altijd zo gastvrij ontvangen.
Ik heb daarom aan Hetty gevraagd wat er precies nodig is in Suriname en vooral bij Libi Makandra. Ze vertelde me dat het leuk zou zijn eens een feestelijke dag/avond te organiseren voor de bewoners met muziek/dans/theater/hapje/drankje. Daarom heb ik flyers gemaakt en ben ik bezig met een geld-inzameling om de bewoners een onvegetelijke dag en avond te bezorgen. Ik hou jullie hier uiteraard van op de hoogte via deze site. Het gaat om het gebaar en elke euro is daarom al welkom.
Tijdens het boeken van ma haar ticket kregen we te horen datze een extra koffer mee mag nemen van 20 kg, dus je voelt hem al aankomen....... wie weegt er 20 kilo of gaat er voor 19 November heel veel afvallen??? Euhm ik vrees niemand, en eerlijk gezegd had ik wel geweten wie ik nu meenam in die extra koffer als dat zou kunnen.....

Mochten jullie nog een gift van 1 euro willen doen, dan is dit zeker welkom,kijk zelf maar evenhoe dit bij mijof mijn ma terrecht komt .verpleegkundige materialen zijn ook welkom, denk hierbij aan verbandpleisters, bloedsuikermeter incl strips en naaldjes, verbanden, gaasjes, medicijnen.

Wil je op de hoogte blijven van onze verhalen en avonturen zet dan je emailadres in de mailingslijst op mijn pagina, dan krijg je een mail als er een nieuw verhaal verschijnt.
Uiteraard maken we foto's en zal ik ma ook de flora en fauna van Suriname laten zien, en dit zal wellicht zorgen voor leuke verhalen en foto's

Ps: voor de leraren en leraressenonder ons, op deze pagina zit geen ABC controle dus als er word staat met dt of met een t wanneer het wel dt moet zijn, of erger nog andere spelfouten.....Boeie....je kan maar in 1 ding goed zijn! Ik type nog steeds zo snel als dat ik praat dus even kwestie van wennen voor jullie.

Reacties lezen vinden wij erg leuk, vermeld je aub je voor en achternaam bij je reactie?

Tot de volgende keer,

Groetjes en veel liefs,

Sanne en Marjo

Het werken hier zit erop

Het werken op Libi Makandra zit erop!

En er is weer van alles gebeurd, maar ik heb haast geen tijd om alles te vertellen, want in die verhalen gaat best wat tijd zitten.
We hebben de afgelopen week de klinische lessen herhaald, voor de zusters die niet aanwezig konden zijn bij de afgelopen keren! Zo heeft iedereen de kans gehad om de lessen bij te wonen.
Dit keer was de opkomst super!!! En kunnen we wel zeggen dat de lessen zeker geslaagd zijn! We hebben na de decubitus en wondzorg les een toets opgesteld, en aan de hand van deze toets kunnen we kijken of de zusters ook echt luisteren, maar die indruk heb ik wel, ze zaten na de les allemaal aantekeningen te maken van de zelfgemaakte posters die we hadden gemaakt dat was echt leuk om te zien.
Ook zijn er op de werkvloer heel wat dingen flink aangepakt, zo is er nu de badkamer waar we mensen in kunnen douchen die bedlegerig zijn. Er zijn 3 nieuwe matrassen (vochtafstotend) en er volgen er deze maand nog 5. Dit is echt nodig want de bewoners met Decubitus liggen op slechte matrassen! Anouk en ik hebben deze laatste werkweken de taken onderling verdeeld, ieder doet z'n ding zodat we alles nog in onze korte tijd kunnen halen! Zo heb ik de medicijnkasten eens grondig uitgezocht! Medicatie in overvloed, en dit allemaal nu op abc volgorde ipv in vuilniszakken!

Ondertussen ben ik net met mijn antibiotica kuur klaar, was erg verkouden maar het ergste was dat mijn trommelvlies gescheurd is, dit is dus toch tijdens het landen gebeurd toen ik hier aankwam, ben toen ook 1 week stok doof geweest, maar nu ben ik er weer bovenop, en kan ik hopelijk pijnloos terug vliegen, maar wel met oordoppen want die scheur moet nog dichtgroeien. Ik was ook eigenwijs heb namelijk na voorschrijven van arts de amoxicilline 2 dagen niet ingenomen, omdat ze hier al anotibiotica voorschrijven als je maar 1 keer hoest, en dus gewoon verkouden bent. Dus ik ben nu weer helemaal de oude op mijn oor na, maar komt wel goed.

Dan nog die aswolk boven Ijsland erbij? Hoe weet ik zeker dat die wolk niet tussen Suriname en Nederland hangt als ik 2 Mei opstijg? Kan ik me nu al druk om maken! En gaat die andere ook nog uitbarsten? En toch niet de dag dat ik in dat vliegtuig zit, bah bah als ik eraan denk brrr..... waarom gebeurd zoiets niet gewoon in Juni!
Och enne ons Shugarlee Hooper ok nog eens overleden, best lullig gegaan om zo van je scootmobiel te vallen en dan uiteindelijk ook nog overlijden. Ik zeg R.I.P Shugarlee!
De aanslag in Moskou vreselijk!
En dan ook die aarbeving in China, daar was ik even stil van toen ik het hier in de krant las, de Surinaamse krant is soms best heftig. Daar staan alle nieuwsberichten vooral in foto's afgedrukt, dus is erg schokkend! Heb zelfs een stuk eruit geknipt, waar je kunt zien dat ze in china de mensen op 1 hoop gooien in een massa graf om ze te verbranden! Zo bizar! Hier staan dagelijks afbeeldingen in de krant over ongelukken en er vallen hier bijna wekelijks doden in het verkeer, ook zij liggen in de meest vreemde posities afgebeeld in de krant op de weg!
En dan nog iets veel minder ernstigs begrijp me niet verkeerd maar RKC is gedegradeerd, ook niet echt fantastisch dacht ik zo, dus ja dat wordt een seizoenskaart voor de Jupiler League ook altijd gezellig.
En natuurlijk zie ik op het NOS dat het weer in nederland ook aardig is nu, dat komt mooi uit, want ik denk dat ik echt moet wennen aan het temp verschil, ik hoef geen dag naar buiten te kijken hier om te kijken wat ik aan moet! Het is zo fijn! Dat ga ik echt missen! Ook schoenen zullen raar aan gaan voelen!

Vorig weekend zijn we naar Galibi geweest, dat is een plek (ontzettend mooi aan zee) en vanuit daar ga je in de nacht of avond naar schildpadden kijken, deze trip was 2 dagen! De heenrit duurde 2 uur in de bus en ong 1 uur nog met de boot, toen we in de boot moesten overstappen kwamen we de groep tegen die net van Galibi terug kwam, nou toen ik hen zag wilde ik liever niet meer naar Galibi, die mensen zaten zo onder de muggen bulten het leek of ze een ernstige ziekte hadden, ze waren letterlijk opgevreten, die avond en nacht ervoor had het flink geregend en daardoor een Muggenplaag. Gelukkig was het die dag stralend weer dus wie weet waren ze nu weg?? En ik dacht nog als er een mug op je zit sla je hem toch gewoon weg? En Muggen zitten er toch s'nachts, en ik had natuurlijk mijn Anti-Muggen broek bij ( haha deze had ik in nl op internet besteld er stond bij, waterafstotend-muskiet bestendig) dussss, ik was goed voorbereid. Na een helse boottocht waarvan we drijf nat waren terwijl het niet regende,(maar de Surinamers hebben blijkbaar nog niet een boot ontworpen die bestendig is tegen de golven van de zee! Normaliter is dat niet erg, maar de zon was even weg, en ik was tot aan mijn onderbroek nat, en het kwam met bakken de boot in) kwamen we op Galibi aan, we stapten aan land het was prachtig mooi, maar toen ik mijn tas neerzette had ik al twee muggen op mijn voorhoofd(bah) ik dacht nog huh? Ik ben er net en het is nog dag? Maar het was dus echt een ramp, overal zaten ze, heb me gauw omgekleed droge kleding aan, en me helemaal ingesmeerd met tea tree oil, toen lekker aan het eten, maar dat smaakte meer naar tea tree oil, en zelfs de mede reizigers roken alleen tea tree oil, en helpen?? Nee hoor haha niets hielp, die beesten zijn IMMUUM voor elk muggenspul! We zijn nadien naar de ZOO gelopen, dat is gewoon een open ZOO alle dieren lopen daar los en je wordt van alle kanten bestormd door brutalen apen, neusbrillen en andere dieren. Zo was er ook 1 die mijn zonnebril erg leuk vond. Ook was er een kaaiman en een slang, men mocht die vasthouden, maar ik heb het maar gewoon bij foto's maken gehouden, Anouk wel die staat gewoon met zo'n dier op de foto, nou mij niet gezien. Ik ben nog lekker ondergescheten door een lief klein diertje, nou ja voor die stront vond ik het nog een lief dier! Geen idee wat het was maar het leek op dat lieve ding in de film MADAGASCAR. Er hing een Luiaard in de boom en dat vond ik het toppunt haha, dat beest heeft maar 1 stand en dat is de lui stand, je mocht hem vasthouden, maar toen ik zijn nagels en vacht bekeek dacht ik laat maar ik kijk wel gewoon! Maar een heen sullig, lief dier hoor! Na de ZOO zijn we weer langs de kust terug gelopen, prachtig uitzicht, als het in Suriname s' avonds donker wordt, dan is de lucht zooooo mooi! Je hoeft niet bij het KNMI te werken om dat mooi te vinden, nee ook niet op mijn jonge leeftijd! Als we dat iedere avond in nedeland zouden hebben, zou je het abonnement op ZIGGO af kunnen zeggen, en zou ik elke avond vanuit mijn hangmat naar de lucht kijken! We zijn om 20:00uur op de boot gestapt richting het schildpadden eiland (ook weer miljoenen sterren aan de hemel) we waren allen heeel goed ingepakt ivm de muggen (Lange broek, 2 shirt over elkaar met lange mouwen, regenjas, en vuilniszakken over de voeten, muts op, en een dikke laag mugen spul)
We hebben ong 5 schildpadden gezien, ze waren bezig met eieren leggen, ze waren echt inmens groot. Het leek net nep, eentje werd door ons gestoord wat ik best zielig vond, het beest sleepte zich naar zee, maar door de zaklantaars van sommige wist hij niet waar de zee was, ik had echt medelij met het dier, hij keek zo zielig. En ik vond het zo bijzonder, zo'n grote schildpad zie je alleen in sprookjes of films. Die avond zijn we ook nog naar een Inheems feest geweest! Nou ja feest, er was een man van 105 overleden op het eiland, en dat ging men 4 dagen vieren, het was een medicijnman! Zijn foto stond in het midden me kaarsen, en de hele volksstam danste rondjes eromheen, en men maakte muziek, was heel bijzonder om te zien, en dat 4 dagen lang.

De zusters hadden aangeven in een vergadering dat ze graag een dagje uit wilden gaan met het team, het voorstel was om naar White Beach te gaan. Leuk idee vonden Anouk en ik, en zo hebben we dat dan ook geregeld met de directie! Zij betaalden het vervoer en entree. Anouk en ik zouden het drinken regelen, en de zusters zouden thuis zelf iets te eten maken! Die dag zijn we om 09:00uur vertrokken. We waren met ong 15 man! In de bus om 09:30 kwamen de flessen drank al uit de tassen, van de zusters waarvan we het niet dachten. Sigaretten werden aangestoken, er werd gegild en gelachen. Anouk en ik moesten zo lachen, we hadden het idee dat we met groep gevangenen een dagje uitgingen! Ze waren zo uitbundig en enthausiast! Roy de klusjesman en zijn zoon waren er ook bij, ook die hebben de dag van hun leven gehad! Men dronk een soort bailys, en omdat ik nog geen plastic bekertjes had, had Roy op Libi Makandra even een lege pot sanswichspread gepakt en daar dronk hij zijn bailys uit! Haha
We hebben goed weer gehad, maar er was 1 ongeloofelijke bui maar dat was juist leuk, we gingen het water in, en men had de grootste lol! De zusters hadden eten meegenomen voor een heel weeshuis! Wat kunnen die Surinamers koken joh, Roti, Heri Heri, moksa lesi, bara's, bbq kip, nasi.
Natuurlijk vonden de meeste vooral de digitale camera erg leuk, en de meest gekke foto's moesten gemaakt worden, en deze willen ze dolgraag in de zusterpost hangen, dus Anouk en ik zullen ze nog ontwikkelen voor hen.
Ondertussen werd er ontzettend veel gedronken, en alles door elkaar, ik vroeg me af waar ze het allemaal lieten. Er was ook 1 zuster die nachtdienst had gehad, ze is een van de oudere dames. Maar wilde persee mee. Ze was een stukje verder even gaan liggen, en toen er een enorme regenbui aankwam schrok ze wakker, ze dacht dat ze thuis was, en wilde haar brommer binnen zetten. Anouk en ik hebben zo genoten van het plezier van de collega's. Er waren ook zusters bij die die nacht gewoon nachtdienst hadden, en ook zij keken erg diep in hun beker! Haha in nederland zou dat niet kunnen, en ik zou het niet eens trekken! Maar hier kan echt alles, en soms lijkt het of de mensen hier van steen zijn. Men maakt zich nergens druk om.

Deze week was onze laatste werkweek, dus we hebben flink moeten aanpooten, maar wel erg leuk! Zo moest ik ook beginnen aan de voorbereidingen voor mijn verjaardag, ik had wat zusters uitgenodigd, eigenlijk bijna heel Libi Makandra, en een paar mensen uit de buurt hier! Toen de directeur hoorde dat ik een feest zou geven, moest ik bij de grote BAAS op kantoor komen, hij vroeg me wat ik allemaal al geregeld had? Ik zei: gewoon roti en drank en me laptop aan met muziek, en ik kan boxen lenen van een vriend van Anouk! Wilde het dus klein houden van zoveel mensen ken ik hier ook weer niet, gewoon gezellig wat drinken zei ik dus komt goed!
Nou dat was dus geen optie aldus hem! Vanaf die dag is alles in gang gezet, zo zijn het terras personeel en de keukenmedewerkers ingezet om een buffet te maken, met bami, nasie, roti, pitjil, pom. Roy onze klusjesman ach gerem die zijn benen al onder zijn kont loopt op Libi Makandra moest ook van alles regelen! Onze overbuurman werd gebeld hij moest zorg dragen voor een tent in de tuin en tafels en stoelen. En ook werd er een Dj gebeld! 25 Jaar is een bigi jari zegt men hier, dus ik moest wel toestemmen. Al vond ik dat wel lastig want alles is altijd op het laatste nippertje en dat werkt zo op mijn zenuwen, ik kan daar maar niet aan wennen!
Omdat het tevens ook onze laatste werkdag was op mijn verjaardag hebben we cake getrakteerd voor de bewoners, en ik had 50 Bara's besteld met Chutney (heerlijk) voor de collega's. Deze had Mw Singh voor me gemaakt. Dat is een soort hartige oliebol in de vorm van een donut! Het is niet te omschrijven maar wel heeeel lekker, Chutney is een soort aardappelpuree met ERRRRG veel peper, dit doe je erop.

Nou mijn verjaardag was erg gezellig, het eten was om me te schamen zoveel en ik dacht echt is dit voor mijn verjaardag? De DJ was ook erg leuk, en de BOXEN wooow dat was BAM BAM, hebben het wel een beetje met een Surinaams tintje laten draaien, anders zal iedereen weggaan als er ineens ‘ kom pak je lasso maar' wordt gedraaid hier zal men die muziek niet begrijpen, dus het was echt wel muziek waarvan je denkt wat een verschil met ons, gelukkig was er wel even 15 min tijd voor Billy Jean, en Greace en wat andere bekende muziek.

Natuurlijk hebben we ook leuke nummers voorbij horen komen, de Surinaamse HIEP, HIEP, HIEP, en rijen rijen in een wagentje, daar hoorde dan ook een dansje bij!
Toch viel me wel op dat de Surinaamse mensen houden van zitten en eten hahaha! De jongere collega's waagden zich wel op de dansvloer, en lieten ook hun ‘ schudden met die bil kwaliteiten zien' als ik dat na zou doen zou ik allebei m'n enkelbanden spontaan opnieuw doorscheuren. Het is ongelofelijk hoe hun dat doen!
Aan het einde van de avond hebben we nog met de baas en Broeder Mario en zijn vrouw wat nagebabbeld in de tuin, het was zo heet om 01:00 was het nog 28 graden! De gesprekken gingen nergens meer over, en ik denk ook niet dat die 2 het verhaal nogmaals na kunnen vertellen! Ikzelf was zo nuchter als een konijn, als je zelf jarig bent heeel gek dan eet je ten eerste bijna niets, en drinken schiet er ook bij in!
Ik vond het in ieder geval een geslaagd feestje! Moet dalijk de rekening gaan betalen, ben benieuwd! Heb net alles opgeruimd, het was een flinke puinhoop, ik heb een goede daad verricht om aan de huiszwerver (de man die altijd bij Singh rondhangt en af en toe onze tuin harkt voor wat eten van Singh) heb ik een heerlijk bord vol eten gegeven, hij heeft ervan genoten, nog een groot stuk gebak erbij! Een Ballon mee gegeven en de man was helemaal happy, heerlijk is dat toch, ik moest echt lachen in mezelf, een man van zeker 65 blij maken met een ballon haha, hij liep er blij mee weg!

Nou dit was het wel weer zo'n beetje!
Deze week hebben Anouk en ik 7 dagen vrij, en kunnen we nog lekker even genieten van het weer en de rust!
We hebben nog een afscheid etentje en ook komt de Directeur van Thebe op bezoek!

Lieve mensen, misschien is dit mijn laatste bericht, zou zomaar kunnen!

Ps: Lieve Lieve Thebe collega's hartstikke bedankt voor jullie maarlieft 16 kaarten GEWELDIG, ook de feestversiering was leuk, en heb ik gebruik van kunnen maken, het lekkers heb ik gedeeld met de zusters het zijn echte snoepers! Tot Gauw!!! 3 Mei ben ik vanaf 07:15 weer in het land dus ga jullie zeker zien.

Iedereen bedankt voor de smsjes, emails, berichten, kaarten, telefoontjes.

Bigi Brasa Nanga Bosi

Vervolg kom tijd tekort (Danta Bai)

JOEHoeeee

Daar ben ik weer even snel, de trip naar de schildpadden is niet doorgegaan, we zouden met collega's meegaan, maar 1 van hen ging niet, dus ben alleen die 3 dagen naar Danta Bai geweest!

Nou het was weer super super super...... Ongelofelijk mooi hoor! Na weer 4 uur in de bus te hebben gezeten waren we EEINNDELIJKK bij de bootjes aan de haven van ATJONIE. Daar moesten we met z'n allen in een rij gaan staan, en alle spullen doorgeven en die in de boot laden (dat met ong 40 graden en zon in je nek) Deze keer waren we niet met 6 Friese mannen, maar met een mixje van studenten met een zeer hoog niveau zal ik maar zeggen, en met een stel avontuurlijke reizigers. We hebben in het begin elkaar nog even aangekeken maar uiteindelijk was het wel een gezellig groepje (voor 3 dagen dan) haha, kon de rollende R op een gegeven moment niet meer horen! Na ong 15 min varen met de boot kwamen we aan op Danta Bai! Het was weer prachtig, lag aan het stromend water met oneindig mooi uitzicht! We sliepen met z'n allen in een soort grote hut van hout, in deze hut zaten verschillende kamers, en Anouk en ik lagen samen in 1 kamer! Na flinke insecten inspectie heb ik mijn klamboe om het matras gebonden toen het nog daglicht was, zo wist ik zeker dat er geen beesten in me bed zouden kruipen! De houten Hut was ook gewoon open aan alle kanten dus menig beest kon makkelijk de hut in als het zou willen! De hutjes stonden helemaal boven aan de berg dus we moesten flink sjouwen met alle tassen, en ik had weer een handbagage koffer bij, waar men weer om moest lachen, maar ik kon hem tenminste naar boven rijden! Vlakbij onze hut was de keuken, Dean en Juslin (vrienden van Anouk en tevens de baas van Greentours de triporganisatie)die was dit keer zelf mee, en ook Juslin was mee, zij zouden ons voorzien van eten! Er was ook een gids bij Malyo, die kende ik nog niet. In de keuken aangekomen begon het alweer voor mij! Er zat een gruwelijke grote tarantulla op de muur in de keuken, ik dacht nog hij is nep, maar brrr het was een echte! Omdat het zo warm was heb ik meteen een poging gedaan mijn bikini aan te krijgen, maar dat lukte niet erg ivm de hitte! Uiteindelijk ben ik naar de rivier gelopen en tussen de rotsen door heb ik lekker af kunnen koelen! Men zei dat als je in de stroming blijft dat je dan geen last hebt van de piranha's die zitten alleen buiten de stroming, dus heb me daar natuurlijk keurig aan gehouden.
We werden geroepen door Malyo omdat we met het bootje naar een stuk zouden varen waar we in de stroomversnelling zouden kunnen zwemmen, na een prachtige boottocht tussen de woeste stroomversnellingen en bosjes, moesten we op een rots stappen vanuit de boot, hier konden we heerlijk poedelen, en mooie foto's maken! Helaas kon je niet lang op die rots staan want we kwamen er achter dat het een rode mieren nest was, binnen no time stonden heel onze benen onder de rode mieren! Brrrr....

Bij terugkomst hebben we heerlijk gegegeten. Die avond hebben we een kampvuur gemaakt (geen aanrader als het al zo heet is) en heb het ong 10 min volgehouden erbij te zitten, onder genot van een zelfgemaakte cocktail hebben we zitten kletsen met de andere medereizigers, en zijn we om 11:00uur naar bed gegaan, geslapen hebben we niet veel, omdat onze billen de bodem van het bed raakte! Ook de oergeluiden van het oerwoud waren heftig+oergeluiden van de buren naast ons, het hele oerwoud werd omgezaagd...

De volgende morgen om 08:30 ontbijt, en toen met z'n allen in de boot voor een dorpswandeling bij de plaatselijke bevolking! Het was bewolkt met beetje zon, wel was het bloedheet! Het was prachtig het dorp, mochten helaas geen foto's maken van de mensen, is ook begrijpelijk want zou bij ons ook niet leuk zijn als je in je bikini in de tuin ligt en er staan 16 chinezen een foto te maken van je cellulitis en noem maar op. Maar wel jammer dat ik het niet kon vastleggen! Hoe de mensen daar leven, In the middle of Nowhere! Maar ze zijn zo gelukkig en weten niet beter! Kinderen gaan met de boot naar school. De hutjes zijn zo klein, zo groot is bij ons thuis het houthok, maar oke! En men woont daar met 4 mensen in! De kinderen lopen allemaal in hun nakie, en zie je aan de waterkant heerlijk spelen in het water! Ze zijn allemaal gruwelijk gespierd die kinderen, dit komt door het roeien met de bootjes! Alle mensen die ik tot nu toe daar heb gezien zijn allen zoo gespierd! Zijn niet dik van overgewicht maar ongelofelijk veel spieren! Er was ook een gezondheidscentrum, daar tegenover woonde de dorpsdokter! Omdat 1 van de reizigers haar teen had gestoten mochten we naar binnen om even een pleister te pakken! Ik heb gauw foto's gemaakt daar binnen! Het was keurig netjes! Op het bureau van de dokter stond een apparaat waarmee hij denk ik alle noodgevallen binnen kreeg! Maar het leek meer op zo'n apparaat waar E.T. mee naar huis wilde bellen! Er kwamen rare geluiden uit en kon er geen wijs uit! Op zijn bureau lag een formulier van geboorteaangifte, ik was nieuwsgierig en keek en zag dat er zojuist een vrouw van 48 was bevallen van een kleine. Ook dat kan hier dus! We hebben nog gekeken naar de bouw van de bootjes, hoe die gemaakt worden door de mensen zelf! Ook heel bijzonder! Links en rechts tijdens de wandeling kwamen we allerlei kruiden tegen, de gids Malyo vertelde honderduit, links staat citroengras, rechts dat is anijs, links is katoen boom, rechts is aardvruchten! Nou ga zo maar door af en toe even ruiken en proeven. Geweldig dat dat alles gewoon daar groeit! Onderweg nog even naar een ander eiland gegaan, was een vakantie-eiland! En tsjah daar was een groot grasveld en kon de verleiding niet weerstaan en heb even een balletje getrapt met de groep! Toen terug naar ons eiland en hebben heerlijk gegeten! Maar toen ik me bikini aan wilde doen, merkte ik dat ik zo verbrand was ongelofelijk, terwijl er veel bewolking was! Heb er nu nog last van! Ik ben tegen een rots gaan liggen in rivier heerlijk afkoelen! De gids Malyo was er ook even bij, en we waren aan het praten over zijn leven hier in Suriname en ik voelde iets aan mijn voet, en dacht nog dat het een been van 1 van de andere was, dus ik moest er nog om lachen! Even later strekte ik mijn armen uit onder water, en hap daar zat iets aan me wijsvinger! GATVERDAMME, ik stond in 2 seconden aan de kant! Ik kon maar niet stoppen met hysterisch doen! BAH BAH BAH, het was volgens Malyo een visje die graag aan je huid zit! Er was echt een stukje gerimpelde huid los! Brrrrr sinds dien ben ik het water niet meer ingegaan. Ze doen niks zeiden ze, haha nee dat merk ik! Het doet ook echt geen pijn, maar ik vind het zo akelig als er iets aan je zit onder water! Ik kreeg ook al die gedachten binnen van beestjes die bij je naar binnen gaan, zoals het piemelvisje! Nou nee dankje, ik heb geen piemel maar wie weet waardoor ze allemaal naar binnen komen! Die avond hebben we heerlijk gegeten, en moesten we ons klaar gaan maken voor de kaaimannentocht! Ik vond het maar niks maar ben toch meegegaan! Moet je je voorstellen om 22:00uur s'avonds met 8 man in zo'n kano boot! In het Pikke Pikke donker de rivier op, tussen de rotsen door???? Ik zei nog hoe kan die man weten waar hij moet varen met die rotsen?? Sanne hij weet heus wel wat hij doet, hij woont hier! Ik dacht oke dan maar, Genieten Sanne niet zeuren maar genieten! Nou het was heel bijzonder, hij zette de motor uit en we gingen langs de kanten, we moesten heel zacht praten en Malyo scheen met zijn hoofdlamp langs de kant! Het weerlichte ook steeds in de verte, maar dat was van de goudmijnen zei men! Ik dacht oke dan niet! Het was prachtig, de oergeluiden van vogels en andere beesten, en jij zit daar midden op de rivier! Ik zat klaar met me camera, maar haha je kan niet eens iets zien met je camera ondanks nachtstand, want die kaaimannen die hangen zo ver onder water dat je alleen de ogen ziet! En ineens ja hoor, links van ons (aan mijn kant) een Kaaiman, een kleintje hij zwom op z'n gemak, en je kon alleen de contouren zien, maar toch bijzonder! Omdat het te hoog water was zei malyo dat er terug zouden gaan! Ik was opgelucht ik dacht nog ochh het valt best mee! En mee dat ik een foto van Anouk en mij wil maken! Bamhhmmm De bootsman had niet opgelet en we zaten op een rots, de boot keerde binnen 2 sec helemaal naar rechts, en verdraaide zich helemaal vast, een hoop gekraak! En ik gilde van angst! Zat met me camera in de lucht! En zei Nonde Ju zie je nou wel, haha toen kwamen als die woorden waarvan je denkt moet dat nu! Maar ja ik was echt een beetje boos hoor! Ik dacht nog, en ik maar zeggen, en waarschuwen en ja hoor! Daar zit je dan midden op de rivier omringd door water, kaaimannen, piemelvisjes en weet ik veel wat, de lichtflitsen werden steeds meer. (dus goudmijnen was ook gelul) de bootman en Malyo praatte allemaal negerengels tegen elkaar, ik riep nog normaal nederlands alstublieft, zodat ik weet waar ik aan toe ben! Haha Beide trokken hun broek aan, en zijn uit de boot gestapt, konden net op de rotsen staan, de stroming was zooo sterk, en werd gerukt en getrokken, en we moesten naar voren kruipen met de groep en dan weer naar achteren, de boot liep vol water, me schone broek werd nat en vies, mijn geluk kon niet op! Haha Nu lach ik erom maar ik heb echt zitten zweten en kon echt wel janken! Uiteindelijk na veel rukken en stoten, kwamen we los en zijn we veilig terug gevaren, we waren er allemaal zo vol van! We hoorden de trommels vanaf ons eiland, en de bewoners/ beheerders van Danta Bai, een groep negers en negerinnen, hadden hun trommels gepakt en maakten muziek. We hebben die avond kunnen genieten van hun manier van feesten! Ik heb vooral zitten kijken, want het dansen want men doet is vooral tegen elkaar aan rijen! Zo raar en bijzonder! Na wat ritmes en muziek verder, kwam er ineens een spin van een balk vandaan, een tarantulla dus, die werd even gepakt door een van de negers, en door de groep doorgegeven, ik heb me camera gepakt en Anouk was ook in de weer met dat beest! Ongelofelijk! Brrrrr hij liep gewoon over haar arm......... Die nacht hebben we weer slecht geslapen, en s'morgens om 09:0uur in het douch-je ons gebaad, met koud water brrrrrrrr. Het was zooooooo heet/warm/broeirig/benauwd, iedereen had er last van! Anouk en ik hebben nog wat foto's gemaakt, en ik heb heerlijk liggen lezen in een hangmat! En genoten van het uitzicht!
Die dag zijn we om 16:00uur van het eiland weggegaan, en we kwamen sávonds om 20:00uur thuis! We zouden dus de volgende dag nog naar Galibi gaan voor 3 dagen (dat is aan zee) waar de schildpadden zijn, maar dit niet door. Dus dit hebben we nog te goed. Achteraf maar goed ook want we zouden anders al om 06:00uur van huis gaan, en ik was zo verbrand dat mijn lijf even geen zon kan zien! Dus nu weer over tot de orde van de dag! En weer werken geblazen!

Dit was het verhaal van de trip Danta Bai, helaas is mijn computer helemaal over de zeik, en heb ik problemen met foto's erop zetten, ik hoop dat het lukt en ander zul je later de foto's zien!

Bigi Brasa Nanga Bosie!

Mam: een hele fijne verjaardag Morgen!!! XXX San

Kom tijd tekort!

Dag lieve mensen,

Dit keer niet zo'n uitgebreid verslag, heb het zo drukmet van alles en nog wat! Met name is het op het werk nu echt aanpoten om alle gestelde doelen nog te gaan behalen! Zo hebben we toch al wel veel voor elkaar hoor! Hier even alles op een rijtje:
*De bewoners worden door de dagdienst gewassen, dus niet meer in de nacht.
*Bezetting van personeel is aangepast. Geen 7 zusters in de nacht maar 5.
*Elke morgen wordt er rond 10:30 gezamelijk (koffie gedronken), bij ons noemen we dit koffiepauze, maar hier zit men al aan de roti en rijst haha. Voorheen bleef elke zuster gewoon in haar woning, en at daar zijn maal of dronk daar zijn soft (frisdrank).
*Er is een transport kar gemaakt die dehuisjes voorziet van soep, pap en sondevoeding, zodat de zusters niet 3 a 4 keer daags op en neer hoeven lopen.
*Er zijn tot nu toe zeker 5 bijscholingen gegeven, en door merendeel van de zusters bijgewoond oa: Rapporteren, Basiszorg en Bejegening, CVA, Decubitus,Sondevoeding. De zuster kregen na afloop van ons een zelfgemaakt 'diploma' hiermee kunnen ze bij directie aantonen dat ze aanwezig waren. En zo kunnen ze proffesioneler omgaan met bepaalde zorgsituaties.
*De medicatie wordt 1 maal per week in de nacht in weekdozen uitgezet, voorheen gebeurde dit 2x in de week wanneer het uitkwam, en vanuit de weekdoos gingen de pillen elke dag ook nog over in een ander potje waarmee men dan naar de bewoner liep. Hierdoor werden medicaties vergeten.
*Er zijn vinden op dit moment werkzaamheden plaats naast onze zusterspost hier wordt gewerkt aan een badkamer, met een deuropening waar je met een rolstoel of tevens bed naar binnen kan, zodat je mensen die bedlegerig zijn of in rolstoel zitten ook eens kunt baden (wassen) Is m.i. echt een fantastisch plan, zo kunnen ook de mensen op badbrancard naar binnen.
*Er zijn wondboxen voor elke bewoner die wondzorg nodig heeft. Hierin zitten alle benodigheden die je nodig hebt om je wondzorg te kunnen doen (dit scheelt min. 20 zoeken naar schaar of gaasje) wel moet ik zeggen dat nu ook soms de boxen leeg zijn doordat de voorgaande persoon de box niet heeft bijgevuld (hierbij vernoem is dus wel mijn term 'soms is het dweilen met de kraan open)
*ohhh ja het belangrijkste DE ZORGMAPPEN.

Tsjah toch wel heel wat dacht ik zo wat er allemaal aangepakt is, maar het blijft elke dag weer herhalen, stimuleren, coachen, pushen,coordineren,enthausiastme opwekken, lachen gieren en ook brullen!
Ondertussen heb ik echt een band op gebouwd met bewoners maar ook zeker met de zusters en het verdere personeel! Ik voel me zo thuis, alleen soms denk ik wel eens, kon ik maar even een wondverpleegkundige, diabetesverpleegkundige, dietiste, huishoudingsmedewerker, teamleider roepen, om even te komen helpen! Je blijft tenslotte alleen, en moet alles proberen zelf op te lossen! Dat is best moeilijk, ik wil het liefst overal helpen, en het liefst 24 uur per dag er zijn om te kunnen zien, of een ander na mij wel doet hoe ik het voorgedaan heb, zodat er continuiteit is in alle werkzaamheden! Dat vind ik het allermoeilijkst, je hebt net iets op de rails gezet, en de volgende dag kom je en hetgeen wat zoveel energie vergde ligt volledig op z'n gat! Zo is er eerst nog niets te zien aan een bewoner, heb je hem/haar heerlijk te eten gegeven en vooral tijd besteed omdat dat dat eten moeizaam gaat, kom je de volgende dag, en heeft diezelfde persoon een maagsonde! pffff tsja dat is echt een oplossing voor hier! Dan doe je er toch gewoon meteen een maagsonde in??? Is net zo makkelijk!

Voordat mijn verhaal toch nog te lang gaat worden beste mensen!

IK HEB MIJN VISUM KUNNEN VERLENGEN!!!!
Dus ga mijn verjaardag hier vieren!!! en niet in nederland haha
Moest helemaal met Julien naar Frans-Guyana om hem te halen, werd om 05:00uur s'morgens gehaald en moesten minstens 4 uur over een weg waavan ik nu pijn aan al mijn botten en spierenheb, hobbel hobbel! Daarna met bootje overvaren en ik was ineens weer in Europa jeetje wat was dat vreemd, men reed weer rechtsop de weg, er waren normale wegen! Maar jeetje er waren wel euro prijzen (wat is dat misselijk zeg) 5 euro voor 1 pakje sigaretten en een bosje kouseband 2 euro! ZAKKENVULLERS noem ik dat!
Hier in suri is een bosje kousenband 1 srd(0,25 eurocent) en 1 pakje sigaretten (4,50 srd) 1, 20 euro! Nou dan doe mij maar de prijzen van hier haha!
Mijn visum is geldig tot 31 april 2010, dus met 1 maand verlengd, dus moet ik wel weer voor een stempel naar de vreemdelingenpolitie.

Er is vandaag bekend geworden dat er 4 Mei 2 nieuwe collgega's gaan komen van Thebe! Dat betekend dus dat Anouk en Ik hier 2 weken langer gaan blijven om hier de overdracht te kunnen doen met de nieuwe Thebe medewerkers!
Gelukkig ook toestemming van mijn Manager D van Hulten (bedankt hoor!!!) Dus i.p zullen Anouk en ik terug vliegen op 15 Mei 2010, onze ticktet moet nog omgezet worden dus weet niets nog zeker of vaste data!

Het is nu echt aftellen maar daar doe ik niet aan mee, ik leef van dag tot dag, en probeer er zo min mogelijk aan te denken hoe het straks weer thuis zal zijn!
Anouk en ik gaan dit weekend weer lekker op trip, 3 dagen het binnenland in, even lekker eruit! Want dat heb je echt wel nodig om het hier vol te houden!
Dus koffertje en robijngeurbuiltjes zijn weer gepakt!
Gaan naar een eiland, net zo mooi als Anaula, en met weer allerlei activiteiten in petto!
We komen zondag terug, en als alles meezit gaan we maandag weer voor drie dagen naar Galibi (schildpadden bezoeken) niet zomaar schildpadden maar REUZE BEESTEN!

Verder heb ik pakketje ontvangen van ons thuis, erg leuk!
Zat van alles in, van paaseieren t/m vochtig toilet papier en natuurlijk een nieuwe lading geurbuiltjes dit keer van zwitsal hmmmmm heerlijk!

Kaarten en post ook zo leuk! Bedankt alweer: Ad&Corrie, Pa&Ma, Linda&Marc, Joyce,Jasmijn.
mijn hele slaapkamer muur hangt al vol!
Anouk en ik liggen nog gewoon met 2en op 1 kamer, ondanks dat er nu 2 kamers vrij zijn hier, we vinden het beide wel best zo, en ik zo ie zo ivm beestjes want wie moet die anders pakken???

Heb van de week een doos gestuurd naar NL, met ong 8 paar slippers, hangmat, Pangies(hele leuke stoflapjes, geen idee wat ik ermee moet want kan niet naaien?? maar vond de printjes zo leuk), Slof sigaretten voor 11 euro haha, boeken, spelletjes etc.
Want me koffer kan anders echt niet meer dicht als ik terug ga!

Als je me nu zou vragen wat mis je het meest aan nederland: Nou dat is maar 1 ding en dat is de nederlandse verse melk uit de supermarkt! een lekkere beker koude melk hmmmmm!
Ach ja als dat het enige is dan hou ik het dus nog wel even vol hier!
Heb al wel een flinke darmproblematiek gehad, jeetje mina, moest dokter bernard aan te pas komen hoor! Moest ORS drinken (niet te doen zoooo vies) en het kwam waarschijnlijk van de MASALA, dat is een kruid/annex smaakje wat er in veel gerechten zit, en is heel lekker soort Kerrie achtig, maar helaas werkt dat dus bij mij op me darmen! Heb 3 dagen geleeft op water en droge koekjes.

Van anouk heb ik mijn verjaardagskado al gehad, ben verrast met een dag in de thermen!
Was heerlijk, zijn volledig gescrubt, gewassen, gemaseerd, en voorzien van kleipakking!
Hamman en vooral relaxen! Dus was heeeeerlijk!

Nou lieve mensen ik weet het even niet meer, druk druk druk de rest horen jullie wel als ikweer terug ben anders heb ik dadelijk niets meer te vertellen!

Ohjaa Foto's die komen volgende keer hoor! Is zo'n karwei, ik beloof dat ik dan ook meteen de foto's van de aankomende trips erbij zal zetten! Kunnen jullie zien dat ik niet overdrijf met de schildpadden zo groot als mijn auto! haha

Heel veel groetjes,

Bigi brasa nanga Bosie
(oftewel, ge kunt de groeten uit Suriname krijgen ...)

Surinaams praten oftwel de datzegikwelheelvaakwoordjes zitten er al helemaal in!

Ben alweer op de helft van mijn verblijf hier !

Pfff ben alweer op de helft van mijn verblijf hier!

Voor de mensen die mijn verhalen te lang vinden, ik zou zeggen, laat eerst je hond uit, ga even plassen, leg je leesboek aan de kant, stuur je kinderen naar bed, zeg tegen je man dat hij het voetbal iets zachter zet en pak iets te drinken. Proost!

Ten eerste, ik was mijn lange pony zo beu dat ik naar de kapper ben gegaan en mijn haar weer helemaal kort heb laten knippen! Stukken beter zo! Zeker met die warmte! Dus na 2 jaar sparen om lang haar te krijgen, heb ik ze er uiteindelijk toch weer af gehaald, voelt veel beter zo. En het resultaat mag er zijn!

Waar zal ik deze keer eens mee beginnen? Ik ben in ieder geval op de helft van mijn verblijf hier en mijn andere twee collega's Anja en Marian zijn al in hun laatste werkweek! De tijd gaat ontzettend snel. Ik zeg wel dat ik op de helft ben maar in principe is er nog steeds niets bekend over mijn visum?!? Wel hebben we met Els besproken dat de mogelijkheid erin zit dat Anouk en ik 2 weken langer hier zullen blijven, zodat we de nieuwkomers (collega's van Thebe) hier op de werkvloer in kunnen werken, zodat ze op hun gemak kunnen wennen hier. Ik kom dan dus misschien niet 2 Mei terug maar 16 Mei! De voorbereidingen zijn op dit moment in volle gang om 2 nieuwe medewerkers te zoeken die ook deze uitdaging aan willen gaan. Het lijkt misschien dat ik veel vrije tijd heb omdat er alleen verhalen en foto's verschijnen op deze site van de dingen die ik doe in mijn vrije tijd! Maar omdat deze site een openbare site is kan ik er bijv. geen foto's op zetten van de werkvloer.

Ik heb de afgelopen 2 weken een cursus rapporteren en observeren georganiseerd voor de zusters, we zijn in groepjes aan de slag gegaan met een aantal stellingen over rapporteren. Ik heb het belang van rapporteren uitgelegd, maar vooral het Waarom! Waarom schrijf je iets op, en wat wil je wat een ander met je rapportage gaat doen? Dit lijkt misschien voor ons heel simpel maar hier is rapporteren in een zorgmap niet vanzelfsprekend. We zijn nu al ongeveer 4 weken aan het werk met de zorgmappen, maar we merken nu al dat de mappen in de kasten blijven staan in de zusterspost terwijl afspraak was dat bij elke dienst de mappen mee naar de huisjes zouden gaan, zodat daar gerapporteerd kan worden. Bij navraag aan de zusters vertelden ze dat ze het zo'n gesjouw vonden om iedere keer die mappen mee naar de huisjes te nemen, waarop wij meteen naar de eerste beste winkel zijn gegaan, en 9 bigshoppers hebben gekocht met de Surinaamse vlag erop, in deze tassen kunnen alle mappen meegenomen worden naar de huisjes! En ja misschien voel je hem al aankomen! Nu staan de Tassen incl de zorgmappen in de zusterspost voor de kast! Hahaha

Elke dag weer moet je hierop hameren, de zusters zijn zo gewend aan een vaste structuur en ook voor hen is het moeilijk om nu je dag anders te beginnen. Ze nemen je advies vaak wel aan en vinden het dan ook leerzaam en leuk om nieuwe dingen te leren. Maar dit alles heeft veel tijd en energie van mij nodig. Soms denk ik wel eens: ‘hoe vaak moet ik het nog herhalen, of moet ik je aanduwen? Ik bedoel dit echt niet denigrerend, en dit stukje hoort dan ook bij hun cultuur, maar ik merk echt dat ik soms even tot 10 moet tellen, m.b.t. mijn geduld.

Op dit moment hebben we een vast rooster, dit houdt in dat we nu alle diensten gaan draaien naast een zorgcoordinator zowel ochtend, avond en nachtdiensten. We geven coaching one the job waar nodig aan de zorgcoördinator en de zusters. We hebben al 2 vergaderingen gehad, en ook hier komen genoeg agendapunten en ideeen naar boven! Ook deze punten moeten we opstellen en uitvoeren wat een hoop tijd en energie kost. Vaak denk ik als het een af is: oh ja dat moet ik ook nog doen, en dit en dat! Vaak heb ik voor elke dag een doel, maar van de uitwerking komt niet altijd iets terrecht doordat er dingen op de werkvloer gebeuren die je mee op wil/moet lossen. Zo had ik laatst dienst met Anouk en ja hoor een spoedgeval op de S.E.H. Ik zag vanuit de zusterpost de zusters om een auto staan, en dacht gelukkig hoeven we niet meer in te grijpen (er is ons namelijk gezegd dat we niet meer in hoeven te springen bij de S.E.H want hier zou gespecialiseerd personeel voor komen) maar nee hoor, ik zag 1 van de zusters aankomen en vroeg me om alsjeblieft te komen, tsjah dan kan je moeilijk hardop nee zeggen. De arts stond namelijk in de file en het hele verkeer richting Libi Makandra stond vast. Het ging om een jonge man die die ochtend met zijn auto een ongeval had gehad, de auto was over de kop geslagen, de man was zelf uit de auto gekropen en bleek ongedeerd. Schijnbaar is hij later toch onwel geworden en zijn vrienden hebben hem in een andere auto naar Libi Makandra gebracht! De arts was aan de telefoon vanuit zijn auto met een van de zusters, de zuster gaf me de telefoon, en ik moest even een soort anamnese door de telefoon geven. ‘jeetje wat was ik op dat moment opgelucht dat men hier gewoon nederlands praat'. Maar ja daar sta je dan, even vertellen wat je ziet maar tegelijkertijd ben je ook diegene die alles moet uitvoeren! De jonge man was er slecht aan toe, was nauwelijks aanspreekbaar, was continu buiten bewustzijn, en als hij even bijkwam kermde de man van de pijn in zijn zij! Hij was benauwd, zijn ogen waren rood doorlopen en draaide op een rare manier weg. Dit zijn van die momenten dat ik wil zeggen, ik moet even naar de wc, zodat ik daar kan gaan zitten wachten totdat het vanzelf oplost! Als ik dit had gewild was ik wel de SEH opleiding gaan doen, of zat ik op de ambulance. Maar ja die gedachte verdween gelukkig al gauw, en ik dacht ACTIE! Gelukkig assisteerde Anouk me en heeft continu op de man in gepraat en geschreeuwt dat hij wakker moest blijven. De vrienden van de jongen waren aan het huilen, dat deed mij ook geen goed! Ik dacht nog ‘ho even niet huilen anders gaat ie echt dood'! Er dwaalden allerlei diagnoses door mijn hoofd, klaplong, gescheurde mild, geperforeerde long door een gebroken rip??!?!? Ondertussen kermde de jongen maar door. De arts vroeg me door de telefoon een infuus in te brengen en een zak NACl infuus aan te sluiten! Ik dacht nog ‘oke dat gaat lukken'. Maar mee dat ik de stuwband aan trek denk ik oh ja shit dit is geen blanke arm, maar een bruine arm! Hoe ga ik die vaten zien? Nou niet dus haha, gelukkig had de jongen dikke aders, dus de 2^de keer wipte de naald er zo in. Ondertussen nog steeds geen arts, heb de bloeddruk gemeten, deze was goed! We hebben de jongen op een brancard getild en een van de zusters vroeg me om alsjeblieft met de ambulance vast richting ziekenhuis te gaan, en we zouden dan onderweg de arts wel oppikken die dus in de file stond. Ik keek Anouk nog aan maar ja wat doe je op zo'n moment? Dus wij met loeiende sirenes in de ambulance de file in. Tjonge jonge wat een sensatie weer, zit je daar in een ambulance met een jongen waarvan je denkt:'wat heeft hij? Wat kan ik doen? Gaat hij dood? Zonder arts met alleen een chauffeur die ook echt alleen chauffeur is ! Dit zou in Nederland nooit never kunnen. Gelukkig waren we binnen 10 min bij de arts. De arts stapte in, deed zijn controle's bekeek mijn gegevens die ik in de ambulance nog gauw had gerapporteerd, en sprak in het neger-engels met de jonge man tussen zijn wegrakingen door en zei al snel ohh maak je niet druk het gaat hier om Intoxicatie! Nou mijn broek zakte af echt waar! Ik vroeg nog intoxicatie van wat? Van alcohol en drugs! 1+1=2 zei hij! Ik dacht nou daar doe je het dan voor! Vandaar die wegrakingen die jongen was volledig in een andere wereld, droomde waarschijnlijk van wiet in zijn tuintje, en flessen wiskey en ik maakte me druk om een klaplong!?! Nou ik heb de jongen met geen vinger meer aangeraakt! Bij het ziekenhuis aangekomen bleek de beste man ook niet verzekerd te zijn! Daar sta je dan, met goede bedoelingen om mensen te redden! Ik vind het zo erg, de mensen van Libi Makandra missen mijn aandacht omdat ik me met zo'n lapzwans moet bezig houden, die te diep in zijn glaasje heeft gekeken, drugs heeft gebruikt en zonodig nog even de weg op moest om waarschijnlijk nieuwe wiskey te kopen?

1 Maart hebben we Holy Phagwa gevierd! Dit is een nationale feestdag hier van de hindoestanen. Ze vieren dan Oud&Nieuw, en niet met vuurwerk dus maar met gekleurd poeder! Dit gooit men naar elkaar, vraag me niet waarom want dat kon niemand me eigenlijk uitleggen. Ik had een oud tshirt aangetrokken en daarop de tekst Holy Phag-wah? geschreven.
We zijn rond 13:00uur naar de palmentuin gegaan in paramaribo, daar aangekomen was er geen kip? Wij dachten nog we zullen te vroeg zijn maar uiteindelijk was het niet te doen in de Palmentuin maar heel ergens anders. En we waren welliswaar veel te vroeg want het zou pas tegen 17:00uur beginnen. We hebben een taxi genomen en hebben op ons gemak bij een chinees gegeten, we hebben ons tevoren al flink vies gemaakt met de poeder die we zelf gekocht hadden. We hoorden de muziek van start gaan en zijn een kijkje gaan nemen op het terrein waar het feest zou losbarsten! We waren nog de enige bakra's (nederlanders) op het terrein. Dus we vielen erg op met onze witte tshirts en allerlei kleuren in haar en gezicht. En waarempel wat kwam daar aan? Een camera incl. Interviewster van Apintie Tv (de tv studio waar ik de opname's heb gehad van To the Point) met de vraag of ze ons mocht interviewen en filmen voor op de televisie. Het zou diezelfde avond op tv verschijnen. We stemden natuurlijk in en hebben een leuk interview gehad, wat we later de avond op tv terug hebben kunnen kijken. We hebben het opgenomen via digitale camera zodat we het nog eens terug kunnen zien. Die Surinamers zullen wel gedacht hebben, daar heb je ze weer die gekke bakra's (nederlanders)! Haha We hebben er zo om moeten lachen.
Het feest was op een grasveld ten grote van een voetbalveld, de hindoestaanse draaien eerlijk gezegd vreselijke muziek, ik vind het kattengejank, het klinkt van;' ik wil wel maar kan niet' , vooral teveel adlips zou Henk-Jan Smid zeggen.
Maar het mocht de pret niet drukken, het terrein liep aardig vol, en iedereen deed even gek mee, van voren, achter, onder en boven werd je helemaal bedolven onder de kleuren poeder. Er waren zelfs mensen met waterpistolen, hierdoor werd het poeder nat, waardoor het 1 kliederboel werd.
Uiteindelijk ging de muziek over op een ander genre wat veel leuker was, we hebben heerlijk staan hossen, en hebben lekker genoten van het parbobier uit blik. Zelfs kleine kinderen kwamen met soort acryl verf onze kleding en armen nog verder bevuilen. Uiteindelijk hebben we de zoon van Stan gebeld die heeft ons opgehaald omdat we geen taxi meer in mochten met onze kleding. We hebben ieder zeker 30 min onder de douche gestaan, maar het hielp niets, vooral de acryl verf was niet van je huid te krijgen. Zo loop Marian nu 1,5 week later nog met alle kleuren van de regenboog in haar blonde haren haha (vandaar droegen alle blonde dames dus een hoofddoek op het feest)
Er moest zelfs Chloor aan te pas komen, en nog is het er niet uit te krijgen.
Het feest heeft ons wel mooie fleurige kleurige foto's opgeleverd.

Dan nog een ander feest, dit was ook Hindoestaans, we waren uitgenodigd door een oud collega van Anouk van haar vorige stage. Het was in een soort Ahoy, er kwam zelfs een nederlandse DJ draaien, dat was toch ook even geweldig zeg. Er waren confetti kanonnen wat het helemaal af maakte. Maar toen het kattengejank kwam zijn we maar gauw naar huis gegaan.

Ik dacht dat ik onderhand wel uitgesproken zou zijn over dat ongedierte hier, en dacht dat ik alles al gehad had, maar nee hoor het gaat gewoon door.
Van de week lag ik sávonds in bed, en aan mijn muur naast bed hangen al mijn foto's kaarten, tekeningen die ik ontvang van familie, vrienden etc.
Ik lag heerlijk op mijn rug, had net het licht uitgedaan, en hoorde een vreemd geluid, ik dacht nog dat het de kaarten en foto's waren die wapperde door de airco die daarlangs blaast.
Dus ik doezelde heerlijk weg, totdat het geluid harder klonk. Ik opende mijn ogen en keek naar het plafond, en mee dat ik bewust werd van wat ik zag, kwam het ding op mijn gezicht af naar beneden gestoven, het landde naast mijn hoofd in mijn nek! Nou mensen ik weet niet hoe maar ik stond in 1 wip naast mijn bed, knalde het licht aan, en heb staan gillen en schreeuwen, Anouk keek verdwaast en snapte niet wat ik deed, ik riep ‘een beest, een beest'. Kon wel janken heb vanuit mijn voeteneinde mijn dekens weggetrokken, en daar lag een heel vies, ranzig, smerig, harde dik keverachtig ding met vleugels tentakels op z'n kop en haar op z'n poten, brrrr ben de gang op gegaan, Anouk heeft het beest bespoten met insecten gif (deze staat voortaan standaard in onze kamer) en het ding was taai en moeizaam te doden. Anouk veegde hem van bed op de grond ik zei nog net: ‘niet op gaan staa' krrrr Anouk duwde hem plat met de electrische vliegenmepper. Ik was zo bang dat het een kakkerlak was, heb me nl ooit laten vertellen dat als je op zo'n beest gaat staan of hem plet dat hij dan eitjes legt en zich binnen no time vermenigvuldigt. Maar achteraf gezien kon dit beest vliegen, en schijnbaar kunnen kakkerlakken dat niet. Al sta ik er niet van te kijken als ze dat in Suriname net weer wel kunnen.
Annyway ik heb nog geen leger aan nieuwe beesten gezien dus het zal wel niet zo zijn dat het een kakkerlak was. Ik heb die nacht gelukkig nog kunnen slapen maar zag in alle foto's aan mijn muur beestjes.

Ik heb het de afgelopen dagen/ weken erg druk gehad met werk, dus het heeft even geduurd voordat er een nieuw verhaal is verschenen. Elke keer dat ik er even voor wil gaan zitten gebeurd er wel weer iets waardoor het verhaal moet wachten. En ik heb inspiratie genoeg,maar ik moet de dingen gewoon op gaan schrijven want ik vergeet zo een hele hoop.
Elke keer typ ik stukjes die bij me op komen en uiteindelijk onstaat er zo een verhaal. En voor je het weet ben je 4,5 pagina's verder.

Zo had ik van de week op het werk alweer het volgende geval op de S.E.H. en wat voor iets? Een hoog zwangere vrouw! Tsjah wat moet je daarmee? Naar het ziekenhuis zou ik zeggen, maar omdat het verkeer hier erg druk is komt men hier om gebruik te kunnen maken van de ambulance die dan met sirene uitrukt om op tijd bij het ziekenhuis te arriveren.
Gelukkig was er dit keer wel een verpleegkundige op de S.E.H aanwezig, maar het probleem dit keer was dat de ambulance chauffeur nergens te vinden was?We hebben de vrouw op een brancard gelegd en alvast naast de ambulance gezet buiten. Ik vroeg de partner van de vrouw of hij zelf niet met de auto naar het zkh kon gaan? Waarop hij zei dat dat echt geen optie zou zijn omdat het kind dan in de auto geboren zou worden aangezien het verkeer echt helemaal vast stond. De verpleegkundige van de S.E.H zag nog geen paniek en sjokte op zijn gemak naar zijn bureau om een telefoonnummer te zoeken van de chauffeur.
Ik bleef buiten bij de vrouw, en je hoeft echt geen verloskundige te zijn om te kunnen zien dat het kind niet lang meer op zich liet wachten. Ik vroeg de vrouw hoelang geleden de vliezen al gebroken waren, en of ze al weeen had, die had ze behoorlijk vertelde ze. Ze waren heftig en ze voelde dat ze moest bevallen, dit was haar 3 de kindje.
De verpleegkundige van de S.E.H liet lang op zich wachten, en bij mij doemde allerlei senario's alweer in mijn gedachten: Nederlandse verpleegkundige brengt kind op de wereld in de buitenlucht maar had hier wel een emmer voor zichzelf bij nodig of Nederlandse verpleegkundige rent weg tijdens bevalling. En dan dus deze keer op Apintie tv maar dan in negatieve zin. Ik bedoel maar te zeggen, ik heb ooit 1 keer een bevalling gezien van een schaap bij onze buren, maar ik had echt een emmer nodig! Heb alle respect voor zwangere vrouwen, en vind een ronde buik mooi, en vind het kindje pas schattig en lief als het schoon en wel in het wiegje ligt. (Ik denk dat als ik zelf zo ver ben dat ik hier achteraf flink om zal moeten lachen). Al het andere mag men mij besparen, anders had ik wel doorgeleerd en werkte ik op de verloskamers, of werkte ik bij Thebe kraamzorg.
Het enige wat ik voor de vrouw kon betekenen was haar gerust stellen, ik heb haar ingeprent dat ze absoluut niet mocht persen, en moest blijven doorademen. De vrouw was lichtelijk in paniek en vroeg zich af waar de chauffeur bleef, ze vroeg me om bevestiging of het kindje toch niet zou komen, en of ze het ziekenhuis op tijd zouden halen. Ik ben niet direct op de vragen ingegaan, heb haar gezegd dat ze zich geen zorgen moest maken, maar even flink moest zijn, en vooral dus niet mocht gaan persen. Ik zweette nog meer als die vrouw! Jeetje wat wordt je dan toch weer even voor het blok gezet. De vrouw moest eens weten.
Uiteindelijk had de verpleegkundige de Chauffeur kunnen bereiken en hij kwam na 15 min aanrijden, waarop we de mw meteen in de ambulance richting ziekenhuis hebben gestuurd.
De verpleegkundige is mee gegaan met de rit, en vertelde bij terugkomst dat de baby niet in de ambulance is geboren, pfff zijn mijn woorden misschien toch nog ergens goed voor geweest.

Anouk en ik zijn ons ervan bewust dat we nog minder dan 10 weken hier zijn, dus hebben samen gekeken wat we hier nog willen gaan doen m.b.t trips
Zo gaan we nog een soort trip doen net als Anaula, dus 3 dagen lekker relaxen op een eiland in het binnenland. Kaaimannen spotten, chillen in stroomversnelling, lekker eten.
We gaan naar het schildpadden eiland, dit is ook met 1 overnachting, en die schildpadden zijn niet zomaar schildpadden, maar reuze beesten.
En we gaan een drie daagse trip doen met van alles een beetje, soort survival achtig in de mooie natuur van het binnenland.
We sparen onze dagen door langere ritsen diensten achter elkaar te werken zodat we dus nog 3 keer op trip kunnen gaan, dit plannen we dan in ons vrije weekend zodat we maar 1 dag in hoeven leveren.
Hier kijken we beide erg naar uit, we werken tenslotte 40 uur in de hitte van Suriname, elke dag is een dag met productie qua scholingen, geplande taken, uitwerken van doelen.
Ondanks onze vrije dagen zijn we toch 24 uur per dag met Libi Makandra bezig. Dus is het een heerlijk vooruitzicht dat we nog lekker hier onze dingen kunnen doen.

Vorige week heb ik maarliefst 7 enveloppen gekregen, alles kwam in 1 keer. Was een grote verassing hoor!
Bedankt: Tante Joke& Ome Ad, RKC Hooligans(Brenda&Andre, Joyce&Jorg, Patricia&Kelly,Nicole, Joyce en Marion), Ad&Corrie, Pa Ma& Jas, fam van Osch, Alof& Mirella.
Het wordt al heel wat aan mijn muur.
Gisteren heb ik bericht gehad dat er een pakketje gekomen is van ons thuis! Ben zo benieuwd, 15 maart mag ik het halen bij het postkantoor.

Nou lieve mensen het is nu 06:45 mijn nachtdienst zit er bijna op, wat een lange ruk zeg van 21:30 t/m 07:00uur, ben blij als ik dalijk in mijn mandje kan! Weekend lekker vrij dus wordt weer genieten van het lekkere weer hier!

Heel veel liefs,
Sanne